Prólogos das obras incluídas - SLI

Pois en lingoaxe das celmosas parroquias, con ritmos de muiñeira e de gaita, das augas
das invernías enchendo os canles enxoitos, dos calmizos do vran cando o pintor misterioso e
calado anda por as parreiras, enfíanse de mans dadas como belidamente díse en Portugal, as
vendimas e as xeiras do probe vello de pedir, profeso monxe da Ordre dos camiños; a soedade
das mulleriñas orfas no cincento lar, o pranto das torres, as queixas do agro acendendo faíscas
xusticieiras nas fouces, as sazós do ano fondamente sentidas por o labrego, os topónimos agasalleiros
do Ribeiro, a leución e pranto amantiño dos cruceiros, os leviáns velos gandideiros
da orballeira...
Noutros rumos da súa aitividade literaria, Don Eladio compuxo páxinas en nobre
gabanza dos mestres, discursos ben madurecidos na millor doutriña estética e crítica. Pensamos
nun 31 de agosto -o do 1920- soado na historia da Poesia Galega: entraba na Academia
Galega un outo poeta, sen o procurar, o mestre dos novos: Ramón Cabanillas. A festa decorréu
no verdecente e fidalgo acougo do Balneario de Mondariz. Presidía, misturada [XX] co
púbrico, a figura raiolante de xenerosa paixón de Don Enrique Peinador. O autor da Terra
asoballada, de Vento mareiro, escolmando por padriño a Don Eladio, fíxolle chea xustiza á
honradeza do seu nome literario. Tratouse como moitas vegadas, de envoltar en sebes de conceitos
o sentimento devaladoiro e criador da saudade... No belido discurso de Don Eladio