Prólogos das obras incluídas - SLI

Os nenos das aldeas saben moitas e belidas, e ás veces estranas e mitolóxicas, cousas.
Compren as súas mans técnicas antigas. Maxinamos ó neno engaiolado na beleza e no consello
da fala. Ela confirmaba e alumeaba o latín adeprendido en San Croyo. O latín non gosta
o mesmo adeprendido en terra de vendimas soadas. Outono e o primeiro inverno son ledos na
Ribeira, co culto e presenza de un numen central e raiolante, ás veces misterioso: o viño.
Descen os camiños co ulido e forteza da montana, e dende a Pena Corneira é emozoante enxergar
o Ribeiro na aba rexa das costas.
Algunhas ledizosas feituras do val, xa sóio son lembradas por os vellos. A xeneral
estaxe e arquiteitura das videiras, entre elas. Don Eladio vivíunas. Alentóu na doenza e no
adéus das viñas antergas. Todo arquiva a memoria dos nenos. Ben o saben os vellos dos tempos
de decaescenza e morte de antigas estroituras, e por iso gostan, pra venceren esquecimento
e morte, de falaren diante dos nenos. O Ribeiro dos vellos arrieiros, das familias antigas
do tempo dos antergos de Chao, e de contos e novelas de Doña Emilia Pardo Bazán, latexaba
inda con pulo na mocedade do noso poeta. Deixouse engaiolar, ledo e agradecido, na verba
vivente, tristeira, lonxe de trascendentalidade, de Lamas Carvaxal, o vate de semellantes,
ribeiras e bocarribeiras, e mestre da língoa salgada e prástica, endexamáis cansa nin prolixa do
antigo Ourense e dos seus arrabaldos. Lamas Carvaxal foi, pra o mociño Rodríguez González,