Prólogos das obras incluídas - SLI

súa rexa forteza, o optimista locir do seu enxergar, figuróusenos ser un home feito e madurecido,
non un vello, quen morrera.
E daquela e moitas ocasiós despoixa, vivamente, con xogoral ledicia, disfroitamos na
lembranza de intres da nosa amizade con Don Eladio. Quixeramos fixar dous momentos. Eles
axudarannos a xustificare un pouco, diante do púbrico, a honra e premio que pra nós siñifica o
escribir istas páxinas, na soleira de unha das meirandes obras das letras e do saber galegos.
Foi un na nosa casa de Trasalba. Outro, en data solene i emozoante pra as terras do
Ribeiro e pra Don Eladio: o homaxe e banquete, en Ribadavia, ó cerne e bon poeta aviense.
Foi no outono do 1929. Enxamáis no recordar noso, fono de semellante beleza as púrpuras das
viñas ilustres. Como si as encostas do Ribeiro houberan aforrado os soles e raiolantes horas da
primadeira e do vran, pra ofrecelas traspostas, alquitaradas, na composición fuxidía das
cromáticas outonizas. Moitos amigos nos xuntamos ó redor de quen xa chegaba ó petruciado
da Poesia do Ribeiro. Moitos deles, cecaives os máis, camiñaron pra sempre. Algús fono por
nós abrazados por ves derradeira. Rexurdían a un novo latexar de místicas espranzas, os argumentos
dos pórticos do bon tempo alboradeiro. E o labio do viño, xa despoixa dos magostos e
da lucente cúpula do día de San Martiño, era ledo e cheo de antiga amizade...
Don Eladio recibíu naquela xornada, unha coroa de inesquecibres rosas de lembranza.