Prólogos das obras incluídas - SLI

chisco de teoría nin antiga nin nova; non ofrece o máis cativo eixe a unha discusión nin xiquer
a unha afirmación teórica ou de principios. Cun limpo, piadoso e relixioso amor de fillo, Don
Eladio escuita a fala da súa nai, Galiza, de seus abós. Nin matina discutila, nin enxuiciala. Con
ouvila relixiosamente, abóndalle. Con fixar en silencio no papel a súa fartura, está ledo. Coida
valeiro e pecadento o día decorrido sin apañar unha verba, ou a sombra vagoenta de unha
verba espeitral. Acolle a fala como deita dos labres dos falantes. Respira e alenta na ledizosa e
soante atmósfera. Ó falar dinantes do moimento ademirabre do silencio, siñificado niste Diccionario,
sinalábamos a homildade e amorosa adicación do autor. As verbas durmen caladas.
Repousan nos seus niños. Algunhas, afeitas á liberdade dos ermos e da mar, cecáis se non
alcontren ben na prisión do gráfico contorno. Pro non é sistema de epitafios, nin adral romántico,
nin hai noción de contabilidade ou cencia. Por calquer folla, encetemos unha verba. En
voce maina, pronunciémola con unha miga de medo. Os bosques, as língoas, as xeneraciós,
son en tempos gostantes do sono. Máis ó prestarlle áas a unha, rebulen as outras. É un Diccionario
vivo. A súa colleita farta, a súa riqueza abraiante desexa millorar ós mais, e demanda
tamén ser acrescida.
Con respeto e amor de fillo, de monxe, foi compoñendo Don Eladio Rodríguez
González iste moimento. Tén, manda nil, algo semellante a un feitizo. Os poetas desenfeitizan