Prólogos das obras incluídas - SLI

doce como concha ou pelouro, trunfa por a súa beleza das longas estaxes do esquecimento.
Puido o autor non escuitar somentes. Puido debullar con arte, amor, emoción, o froito
da palabra. Háinas que se franquean na herba mol, pé dos pomareiros outonizos. Peneira e
alambique houberan sido ben manexados por o autor. A frol da fariña, a augardente que fai
rosario das siñificanzas, aledarían o traballo e as horas vixiantes. En algunha das súas poesías,
os topónimos de antigas e fermosas resoanzas de entramos Ribeiros, compoñen de seu versos
fuxidíos e lumiosos, do ton das fidalgas viñas queimadas por o lume xiado do outono. Un
pobo enteiro, moitas vagas parroquias de cántigas, viaxeiras aves na paisaxe, agromares de
door, amor e lembranza nos beizos, ficaron pra sempre engaiolados no peito de silencio amantiño.
Ben terá loitado Don Eladio ca tentación, case ca obriga inteleitual, de pescudar seus
orixes e camiños. Unhas xermolaron en outaneiras torres, e desceron, xa roucas, ós emparrados
rueiros. Unhas aletexaron primeiramente nas aradas, nas pelerinaxes ós ispirados cotos,
nas vendimas, pra, por tempos, teceler nos ares, e cecáis pousar, recollidas e ditosas, nas roseiras
do xardin dos poetas.
O xeneroso sombreiro, ó Mistral, de Don Eladio, ergueríase con respeto e amor ó
descobrire nas ledas paxaradas, algún acorde ditoso ensaiado no impeitizo de amor e door de
Rosalía. E de fixo, o ensarillado en leviás e rexas palabras por a musa do pobo, aseguráballe a