Prólogos das obras incluídas - SLI

pobo camiñante quén pasaba. Cada xeneración siñifica un intre non segundado. Moitas palabras,
nadas en belidas horas alboradeiras, frolecen cangadas e tristentas nos beizos decrebados
dos vellos. Hai cántigas leviás e solermiñas. Apenas as rexistran, no intre de se pousar un paxariño,
as ponlas dos vagos amieiros rente as pedras orceladas dos muíños esquencidos, recantos
ben amados por Don Eladio no seu Ribeiro.
[X] Nin abra de compañía de técnicos, nin de filólogos e xenealoxistas das verbas. As
afeitas a viaxar en liteira anterga de misias dos pazos, ou nos autos de mil faiscares, son por
igoal refrexadas no espello e memoria, como as das rianxeiras na néboa das mañás, as afeitas
ás leises graves e tenras da montana, as nadas co ritmo do canto mareiro, rubidoras por os mainos
vales como no outono as gueivotas. Palabras-duquesas, palabras-labregas. Non podían
deixar de ser escuitadas, as, a veces, surprendidas do seu nacimento no balbordo das rúas
cidadáns; nin aquilas outras, como froles de escuma, do lírico manantío dos poetas, dos
ensaístas.
Amaba e respetaba, Don Eladio, a Filoloxía. Sen dúbida tivo infindas polémicas,
remanecidas do feitizo e maxia dos orixes. ¿Qué sentido tripulóu, por primeira ves, a lixeira
dorna de unha verba? Coalla calcadas esprencias e traballos, resóa co rumor da tornavolta da
marea nas resacas doorosas do vencimento, cristaíza o locir criador do maxinar, alba, fina,