Prólogos das obras incluídas - SLI

[IX ] PRÓLOGO [de Ramón Otero Pedrayo]
Chego á soleira do Diccionario Galego de Don Eladio Rodríguez González, co sentimento
fondo e grave de calcar unha soleira sagra moito tempo maxinada. De poético tempro,
de carballeira sonorosa. Por a inmorrente presencia de un esprito baril, calmo, alentan pra
sempre os ámpidos eleitos, a frolesta endexamáis amuchada. Os gromos da primaveira da fala,
por nós agardan. E non rebulen tristeiras, sinón espertando belidas lembranzas, as follas outonizas
das verbas, o alento agasalleiro e humán mantedor dos antigos ritmos.
Didiante do orixinal do Diccionario, síntese o devalar de foula e vento da nosa língoa,
pro cecáis con meirande realidade o xermolar de unha calada i escura vida. O manuscrito de
Don Eladio, cala. A fermosa escritura de unha man rexa e honrada no albo papel, é un moimento
impresoante de silencio. Por isa albura de abedoeira, teñen pasado a raxeira e as nubens
dos días infindos da fala. Nisa branca area decorréu o río da língoa, fervendo a cachón nas invernías,
pousado e relixioso espello nos derradeiros do vran. Entón as falas son curtas, e abouran
como as encostas dos ribeiros, recendentes dinantes do ledo mencer das cántigas
vindimeiras. O libro mantén o relixioso silencio do autor. Cálase diante do manuscrito. Calóu
o autor longamente. Escúitase. Foi un ascético do apaixoado calar, en agarda sempre do miragre,
da revelación, da palabra. Endexamáis atal poeta, como nos dispaciosos calares. Era un