Prólogos das obras incluídas - SLI

X [ks] / S : Nalgúns casos aparecen indistintamente en posición implosiva estas
dúas grafías: escomungar / excomungado; escorreito / excorreito; escorrentar /
excorrentar. É curiosa a representación de [ks] nuns poucos casos, que transcribe como
cs. Así: procsimidade, secso.
A grafía correspondente ó [j] semiconsoante é case sempre y: almeya, alboyo,
alcayota, alcayotar, boya, boyar, boyeiro, cayota, loia, faya, fayal, fayado, fayar,
fayusca, gandaya, mayo, moyo. Hai tamén algún caso de dobre grafía: croio/ croyo.
B / V: En xeral é fiel á etimoloxía, pero hai tamén unha chea de palabras que
presentan a dobre grafía: albariza / alvariza; bacuriño / vacuriño; badante / vadante;
bade / vade; bafo / vafo; balor / valor; balume / valume; batican / vatican; berse / verse;
bidueiro / vidueiro; bisavó / visavó; cabaco / cavaco; cobre / covre; crevado / quebrado;
crevadeiro / quebradeiro; crevadura / quebradura; crevanto / quebranto; devandoira /
debandoira; novelo / nobelo; nabiña / naviñeiro; pabío / pavío.
Formas cultas e formas populares
Seguindo a tónica de toda obra, na que é unha constante o uso de dobres e mesmo
de triples formas para un só significado, tamén se rexistran con certa profusión formas
cultas a carón de formas populares: carauter/caracter, defecto/defeuto, octobre/outubre,
perfecto/perfeito, benigno/benino, magnitude/manitude, victoria/vitoria, etc.
Breve apuntamento sobre a ortografía castelá en Pintos
30