Prólogos das obras incluídas - SLI

Nalgunhas entradas cando se trata de palabras compostas: currí-currí, ruxe-ruxe.
O apóstrofo utilízao para marca-las contraccións da preposición en e os
demostrativos, indefinidos, o pronome el, o artigo plural os e o adverbio algures:
n’algun, n’algun-ha, n’algures, n’aquel, n’aquelas, n’aqueles, n’ela n’eles, n’este,
n’ese, n’ôs, etc. Tamén o usa noutros casos, como seiqu’asi.
As grafías
Como ocorre no caso da acentuación, tamén na utilización das grafías presenta
gran confusión e arbitrariedade, se ben en liñas xerais pode observarse unha tendencia ó
etimoloxismo (sobre todo nos casos de g/j/x; b/v, h/0), que se ve prexudicada pola falta
de coherencia.
C / Z: Aínda que na maioría dos casos presenta estas grafías de acordo coa
distribución c + e, i e z + a, o, u, nalgúns casos rompe esta regra; así: azelmoso,
dezembre, durazio, duzia, esforzexo, lanzeiro, pedaziño e incluso algunhas formas son
grafadas das dúas maneiras: celo/ zelo.
Cómpre salientar neste punto a cuestión do seseo, fenómeno moi presente en
Pintos, reflectido principalmente no léxico máis popular e que en moitas palabras mesmo
rexistra como única forma. Así, nestes casos: amorsiño, arresender, arresendor, berse,
vèrse, delosiña, divirtision, ensiño ensoufar, mansiñeiro, etc. A carón delas, outras
formas presentan no vocabulario a dobre posibilidade: regaso / regazo, bousa / bouza,
28