Prólogos das obras incluídas - SLI

O acento circunflexo serve para indicar, en concorrencia co agudo, unha vocal
pechada, principalmento o o. En moitos casos utiliza indistintamente o circunflexo e o
agudo: côrre/córre; côrte/córte; chôco/chóco; pôr/pór; e en certas palabras ademais
indicaría a simplificación vocálica ou a desaparición dunha consoante: lêr, sêo, compôr,
côr.
Á parte deste criterio de distingui-lo timbre por medio dos acentos, noutros
moitos casos Pintos demostra incoherencia e asistematicidade, de xeito que non chega a
saberse moi ben por qué usa o acento en certas palabras. Así, é incoherente en casos
coma cò/có (con el) e demostra asistematicidade sobre todo no uso do acento agudo e
grave en palabras como balído, cugúlo, matùla, nas que non se ve clara a razón por que
se acentúan, ou raìña, raìz, resìo, nas que o acento grave non indica nada.
Noutros casos adoita escribir a mesma palabra ora con acento ora sen el: así, no
encabezamento da entrada, chòras vai con acento, pero na frase que transcribe debaixo
xa vai sen acentuar: Ir das risas para as choras.
A utilización de certos signos ortográficos con variados fins
A diérese aparece na escrita de palabras como cüada, cüeiro e cüidar, nas que
remarca a existencia dun hiato.
O guión úsao para separar xéneros na entrada: córdo -a, manoto -a, melado -a, os
tres únicos casos en que indica os dous xéneros e para marca-lo n velar nestoutros casos:
algun-ha, hum-ha, n’algun-ha, un-ha.
27