Prólogos das obras incluídas - SLI

[V]
UNHA ESPRICAZON LIMIAR
Xurdeu a ideia de pubricar iste traballo, n’unha conversa antre galegos que adican o
tempo d’apouso a falar de Galiza, da lingua vernácula, do costume, da nosa música e da poesia
crásica, que tivo en Pondal, Curros, Rosalía, Añón, Lamas, Pulpeiro e outros, a atalaia mais
escintilante da nosa historia literaria, porque demostraron d’abondo que o idioma galego tên
unha gran riqueza de verbas, para espresar os nosos sentimentos en todal-as -manifestaciós,
do esprito.
Se ben é certo que que acadou o mais outo grado de esprendor nos séculos XII e XIII, tivo
outras épocas decaintes, nas que sô ficou aloumiñado nos beizos e costumes dos nosos labregos,
i-endemal para tódol-os que queiran envanecerense de falar a lingua materna, os tempos
d’hoxe tran ares estranos, esóticos, que inzan o chan dos nosos avoengos, facendo esquecer a
caraiterística lingua propia.
É a infruencia do novo xeito que adequire a humanidade apor do incerto: a música bárbara
de modernas melodías; a baila noxenta falla de senso ledo, rexo, bulideiro; a moda no
vestir moitas veces achoqueiradamente e as cántegas, que veñen de terras lonxanas, invadindoo
todo: lares, costumes, fala, etc.
Moi por cima está o esprito da nosa raza, e a fidelidade conque gardamos no curazón os
recordos, abrindo as almas â fê que sempre tivemos, para perpetual-o costume enxebre da terra