Prólogos das obras incluídas - SLI

Pór, de poñer, e por, preposizón.
Fóra, adverbo, de fora, do verbo ir.
Présa (axiña), de presa, o que se colle c'unha man.
Dá, do verbo dar, de da contraición de de e a.
[21] 3.° Indicar a maor forza con que se pronuncian certas palabras cando van en frases interrogativas ou
ademirativas: ¿quén foi?, ¿cal é?, ¡quén o pensara!
O acento circunflexo denota a pronuncia aberta das vocáes, especialmente en sílabas que sofriron contraizón: â, âr,
bô, lêr, etc.
APÓSTROFO
O apóstrofo denota a supresión eufónica d'unha letra en fin de dición: qu'era certo, com'as outras, etc.
No galego déuse en abusar tanto do apóstrofo que por veces facíase difícile a lêtura. Débese, pois, usar o menos que
se poida, limitándoo a preposizón de como se fai no portugués e francés.
Vexáse o que decimos no párrafo «os pronomes».
CONTRAIZÓNS
A lingua galega ten moitas contraizóns, e inda que literariamente se non debe abusar delas, na fala popular son
adoitadísimas.
N'a (non a) que non debe de se confundir con na; e do mesmo xeito n'o (non o) que é distinta cousa que no.
C'a ou coa (con a), que tampouco hai que confundir con qu'a (que a), nin qu'o (que o) con co (con o).
Cand'a (cando a). Canta (canto a), etc.
GUIÓN