Prólogos das obras incluídas - SLI

O infinitivo toma as suas desinencias persoales:
1.° Cando se emprega como suxeito d'algunha oración, principalmente do verbo sustantivo, e esprésase a persoa á
quen alude, ou pol-o menos querse escital-a idea d'ela; exempro: Fagan o favor d'iren hoxe.. ¡Canto sinto o non
estarmos d'acordo! Ao chegares tí, fuxiron todos.
2.° Cando o infinitivo ten o valor d'un compremento circunstancial de causa, fin, desinio, restrición, etc.,
especialmente se o suxeito do mesmo é tamén suxeito ou [20] réxime da oración principal; exempro: Pra loitares tí
conmigo, tés moi poucas forzas. Teñen tempo d'abondo pra falárense.
DIMINUTIVOS
As terminazóns en iño, iña, son no galego caraiterísticas dos diminutivos, como: cativiño, neniña, etc. Hai tamén
outras terminazóns, se ben úsanse menos; son éstas: elo, ela, como de souto, soutelo; de fonte, fontela; echo, echa, como
de fol, folecho; de ponte, pontecha; uco, uca, como de feito, feituco; de muller, mulleruca.
O diminutivo en iño, iña, ten moitas veces un certo xeito de cariñoso, de afeutivo, que adoita se apricare tamén aos
ouxetos, cousas inmateriaes e inda aos mesmos sentimentos: homiño, en sentido de «bon home»; miña terriña, ou sexa
«miña terra querida»; doces galleguiños aires, quitadoiriños de penas.
ACENTOS
No galego hay dous acentos: o agudo (´) e o circunflexo (^).
O acento agudo ten os usos seguintes:
1.° Indicar nas palabras a vocal onde a voz débese apoiar con mais forza: ánemas, vosté, cómaro.
2.° Distinguir algunhas palabras que se confundirían entre sí:
É terceira persoa do singular do presente de indicativo do verbo ser, para a distinguir de e, conxunzón.
Á, preposizón, de a, artículo femenino.