Prólogos das obras incluídas - SLI

téñoo, témolo, unilos, vénselle, mercámola, fíxose.
Póñense diante do verbo:
1.° Cando antes d'éste hai algún pronome negativo, interrogativo ou conxuntivo ou os axetivos calquera, poucos:
ninguén o sabe; ¿quén cho dixo?; o que che alcumou, foi él; calquera llo di; poucos che deron, etc.
2.° Cando o verbo vai precedido de algunha conxunción (esceituando e, pero, pois), ou algún adverbo: nin llo dei
nin penso neso; tamén llo a él dixeron; hoxe non che trouxo nada.
Cando se antepoñen ao verbo estas formas pronomináes dalle certo xeito o añadir algunha palabra entre medio das
duas: Por falares moito, non coides que ch'eu vou da-la razón.
[19] Cando os pronomes de que falamos van rexidos por un infinitivo ou un xerundio precedido d'outro verbo
pódense poñer antes ou despois d'estes modos verbaes: Estábame facendo a barba ou estaba facéndome a barba; foillo
levar ou foi levarllo.
Aconsellamos n-oustante a primeira forma.
Adoutando a forma portuguesa, os pronomes precedidos das preposizóns a, de, en, por, escribiránse unidos a éstes
formando unha soya dición. O mesmo débese facer cos artigos o, a, un, unha, unhas, e os adverbos aquí, aí, alí, acolá,
alén, onde, antes. Así escribiráse: ao, da, do, das, dos, pola, polo, dela, dele, desta, deste, desa, dese, daquela, daquele,
nesta, neste, nesa, nese, noutro, nalgún, nalgunha, no, na, daquí, dalí, daí, dacolá, dalén, dantes, dun, inda que tamén
pódese escribir d'este, d'aquela, etc.
USO DOS INFINITIVOS
A forma indecrinábele do infinitivo emprégase:
1.° Cando éste tómase en senso astrauto, prescindindo de persoas: O traballar non é pecado. É mester axudar á
quen o precisa.
2.° Cando o infinitivo sirve de compremento direito ou acusativo a outro verbo: Teus pais mándante saír. Queremos
loitar pol-o ben dos nosos fillos.