Prólogos das obras incluídas - SLI

En antergos escritos atópanse, inda que pouco, o lh, nh e ph para representar o ll, ñ e f como ainda se emprega no
portugués. Alguen intentou facer rexurdir aquel uso, como tencionaron, sen resultado positivo, o restabrecemento do j.
S X
Nas verbas que no castelán teñen x como éxito, extenso, etcétera, é regra xeneral que mudan no galego en is ou us
cando a letra inmediata é vocal, como en éisito, eisento, aisioma, ousígeno (ousixeno). Cando sigue un consonante
daquela ten o valor de s: esceso, escusar, estremar, estenso, etc.
Subsiste o prefixo ex que se antepón á dinidades, oficios, etc., para indicar que o suxeito á quen se aprica deixou de
exercer o cargo ou honore: ex-ministro, ex-alcalde, etc.
[17]
CONSONANTES
Non se usarán consonantes mudas cando non inflúan no valor das vocaes que as precedan.
Así cc faise iz en direizón, satisfaizón, etc.; uc en oucidente.
Ct trócase en it: faitoria, inspeitor, e ut en outubro, ou simplemente t en produto.
Pc fai iz en perceizón, esceizón, e uc en oución.
Pt âs veces fai it como en esceito, outras ut como en adoutar.
Ps mudase simplemente en s: colaso.
Bc convírtese en uc: oucecazón.
Bs fai s como en asterse, ou us como en ouservar, ousesión, ausoluto, etc.
Ousérvese como por razóns da vocalización, e d'acordo cos estudos realizados por Orchell, téndese a facer i como
mais afin despois do a e mais do e; en troques despois de o ten o son unha marcada tendencia a u.