Prólogos das obras incluídas - SLI

Présa (axiña), de presa, o que se colle c'unha man.
Dá, do verbo dar, de da contraición de de e a.
3.° Indicar a maor forza con que se pronuncian certas palabras cando van en frases interrogativas ou ademirativas:
¿quén foi?, ¿cal é?, ¡quén o pensara!
[17] O acento circunflexo denota a pronuncia aberta das vocáes, especialmente en sílabas que sofriron contraizón: â,
âr, bô, lêr, etc.
APÓSTROFO
O apóstrofo denota a supresión eufónica d'unha letra en fin de dición: qu'era certo, com'as outras, etc.
No galego déuse en abusar tanto do apóstrofo que por veces facíase difícile a lêtura. Débese, pois, usar o menos que
se poida, limitándoo a preposizón de como se fai no portugués e francés.
Vexáse o que decimos no párrafo «os pronomes».
GUIÓN
O guión ponse algunhas veces para indicar que unha letra ou sílaba que por eufonía pronúnciase unida á outra
palabra pertenece a diferente dición.
Esto acontez co s ou r finaes de persoas verbaes ou dos infinitivos dos verbos e ainda d'outras palabras que se
empregan á cotío, cando van seguidos dos artículos o, a. Ao se facer esta unión trócase o s ou r finaes por l, exempro:
todol-os (todos os), tral-os bois (tras os bois), poñel-a mesa (poñer a mesa), mail-os (mais os), etc.
INTERROGAZÓN, ESCRAMAZÓN
É comenente sinalar co estes sinos o comezo e remate das orazons interrogativas (¿?) ou escramativas (¡!).