Prólogos das obras incluídas - SLI

loitar pol-o ben dos nosos fillos.
O infinitivo toma as suas desinencias persoales:
1.° Cando se emprega como suxeito d'algunha oración, principalmente do verbo sustantivo, e esprésase a persoa á
quen alude, ou pol-o menos querse escital-a idea d'ela; exempro: Fagan o favor d'iren hoxe.. ¡Canto [16] sinto o non
estarmos d'acordo! Ao chegares tí, fuxiron todos.
2.° Cando o infinitivo ten o valor d'un compremento circunstancial de causa, fin, desinio, restrición, etc.,
especialmente se o suxeito do mesmo é tamén suxeito ou réxime da oración principal; exempro: Pra loitares tí conmigo,
tés moi poucas forzas. Teñen tempo d'abondo pra falárense.
DIMINUTIVOS
As terminazóns en iño, iña, son no galego caraiterísticas dos diminutivos, como: cativiño, neniña, etc.
De xeito que non figurando nesta diccionario os diminutivos, habarán de se buscare as verbas nos positivos e
sustantivos correspondentes: cativo, neno.
ACENTOS
No galego hay dous acentos: o agudo (´) e o circunflexo (^).
O acento agudo ten os usos seguintes:
1.° Indicar nas palabras a vocal onde a voz débese apoiar con mais forza: ánemas, vosté, cómaro.
2.° Distinguir algunhas palabras que se confundirían entre sí:
É terceira persoa do singular do presente de indicativo do verbo ser, para a distinguir de e, conxunzón.
Á, preposizón, de a, artículo femenino.
Pór, de poñer, e por, preposizón.
Fóra, adverbo, de fora, do verbo ir.