Prólogos das obras incluídas - SLI

Nas persoas dos verbos que non teñen b no infinitivo, como: andiveche, estivo, etc., menos na terminazón aba do
pretérito imperfeito de indicativo que, según dixemos, debe de se escrebir con b.
En verbas que escomenzan con pre, pri, pro, escrebiráse v como en proveito, privanza, etc.; esceitúanse preboste e
probar.
Nas que encarnecen con en, in, como: enlevar, envexa, inverno, etc.
C Z Q S
C Emprégase antes de a, o, u, para o son ka, nomo en casa, côr, cume, etc.
Diante de e, i, é sustituido por qu coma en queixo, quixo, esqueiro.
Para o son ze, zi, emprégase o c, como en celme, cinza, e o z no son za, zo, zu, como en poza, zoco, zucre.
O z final ten o son s como en nariz (naris), noz (nos), luz (lus), etc., mais en verbas nadas d'algunhas d'estas que
teñen un e ou un i despois do z trócase ésta en c; exempro: lucente, o mesmo acontez ao facer o prural: veces, noces.
N-algunhas comarcas a pronuncia de ce, ci, ou za, zo, zu, faise sibilante como se fose con s; mais na [11] escritura
non debe de se usar ainda neste caso senón o c ou z para non dar lugar á confusions en verbas que tendo difrente
sinificado escribiríanse igual, como: caza e casa, louza e lousa, cea e sea, cocer e coser, roza e rosa, vez e ves, luz e lus, voz e vos,
noz e nos, etc.
Antigamente usábase o ç (que tiña tamén o son s), sobre todo nos finaes en çon: naçón, curaçón; actualmente
emprégase z: nazón, curazón.
G J X
Emprégase g para represental-o son soave ga, go, gu, como en fraga, logo, mágua.
Diante de e, i, hai que lle aumentar un u: aguilloar, fungueiro, freguesía. Se este u se profere márcase con diéresis
argüir.