Prólogos das obras incluídas - SLI

un, unha, uns, unhas, e os adverbos aquí, aí, alí, acolá, alén, onde, antes. Así escribiráse: ao,
da, do, das, dos, pola, polo, dela, dele, desta, deste, desa, dese, daquela, daquele, nesta, neste,
nesa, nese, noutro, nalgún, nalgunha, no, na, daquí, dalí, daí, dacolá, dalén, dantes, dun, inda
que tamén pódese escribir d’este, d’aquela, etc.
USO DOS INFINITIVOS
A forma indecrinábele do infinitivo emprégase:
1º Cando éste tómase en seno astrauto, prescindindo de persoas: O traballar non é pecado.
É mester axudar á quen o percisa.
2º Cando o infinitivo sirve de compromento direito ou acusativo a outro verbo: Teus pais
mándante saír. Queremos loitar pol-o ben dos nosos fillos.
[15] O infinitivo toma as suas desinencias persoales:
1º Cando s’emprega como suxeito d’algunha oración, principalmente do verbo sustantivo,
e esprésase a persoa á quen alude, ou pol-o menos querse escital-a idea d’ela; exempro: Fagan
o favor d’iren hoxe. ¡Canto sinto o non estarmos d’acordo! Ao chegares tí, fuxiron todos.
2º Cando o infinitivo ten o valor d’un compremento circunstancial de causa, fin, desinio,
restrición, etc., especialmente se o suxeito do mesmo é tamén suxeito ou réxime da oración
principal; exempro: Pra loitares tí comigo, tés moi poucas forzas, Teñen tempo d’abondo pra
falárense.
DIMINUTIVOS