Prólogos das obras incluídas - SLI

Ousérvese como por razóns da vocalizazón, e d’acordo cos estudos realizados por
Orchell, téndese á facer j como mais afin despois do a e mais do e; en troques despois de o ten
o son unha marcada tendencia a u.
Y I
Sempre que o son que se queira representar sexa vocal e non consonante, poñeráse i,
exempro: ai, fai, ai, vai, rei, lei, hai e mayo, croyo, choyo.
Usase tamén algunhas vegadas por razón de eufonía antepoñéndoo á verbas que
encomezan por a cando a éstas precede o artículo femenino singular ou a preposición á;
exempro: tirouno á y-auga, a y-alma.
TERMINACIÓN LATINA EN TIA
Non hai unha regra xeneral. Díse doenza, presenza, fervenza, etc., e frecuencia,
concencia, pacencia, comenencia, intenlixencia, etcétera.
[13]
PRURAES
Dos rematados en l. A forma aes, e dicir, a perda do l ao engadir a sílaba es romate do
prural, é a mais correita: xornaes, animaes, marxinaes, etc., esceitúase papel, que fai papés;
cadril, cadrís, funil, funiles; caravel, caraveles; e as verbas d-unha soya sílaba que conservan o
l ao facer o prural: males, sales, vales, etc.
Romatados en n. Engádase un s: nazón, nazóns; curazón, curazóns; etc.