Prólogos das obras incluídas - SLI

Úsase g en vocávulos cuia etimoloxía veña do g latino: coma en genio (xenio), genro
(xenro), gesta (xesta).
Empregaráse j cando veña do j como ja, jurar, de i, como hoje, (que tamén adoitan se
escribir; xa, xurar, hoxe, etc.
Poñeráse x nas verbas que en latín escríbense con x, ss, sc, ps, f como luxo, paxaro, peixe,
feixe, faixa, caixa, roxo, etc.
O g non se emprega no meio de dición e como final de sílaba, e así escribiráse dino,
manífico, etc.
No galego o j ten o mesmo valor da ch francesa, somellante ao x; daquí que pola razón
esposta na primeira nota deste traballo, a casi totalidade dos escritores dende o século XIX
deron en usar x en lugar de j e g forte. Nós mesmos fixémolo así tamén e recomendámolo polo
considerare comenente.
Neste diccionario buscaránse, pois, todal-as verbas que teñan g forte ou j no x posto que
por ser o sino mais afin para representar o son galego d’aqueles outros, co’este figuran escritos.
H
Poñeráse h inicial naquelas verbas que o xustifique a sua etimoloxía, como en home, [11]
humán, honra, hoxe, herdanza, hastra, herba, hourizonte, etc. Mais se a calquera palabra con h
inicial se engadira prefixo, suprimiráse o h; exemplo: desumán, desonra.
Escribiránse sen h inicial: irmán, ovo, oso, oco, onte, orfo.