Prólogos das obras incluídas - SLI

O z final ten o son s como en nariz (naris), noz (nos), luz (lus), etc., mais en verbas nadas
d’algunhas d’estas que teñen un e ou un i despois do z trócase ésta en c; exempro: lucente, o
mesmo acontez ao facer o prural: veces, noces.
N-algunhas comarcas a pronuncia de ce, ci, ou za, zo, zu, faise sibilante como se fose con
s; mais na escritura non debe de se usar ainda neste caso senón o c ou z para non dar lugar á
confusions en verbas que tendo difrente sinificado escribiríanse igual, como: caza ou casa,
louza o lousa, cea e sea, cocer e coser, roza e rosa, vez e ves, luz e lus, voz e vos, noz e nos, etc.
Antigamente usábasc o ç sobre todo nos finaes en çon: naçón, curaçón; actualmente
emprégase z: nazón, curazón.
G J X
Einprégase g para represental-o son soave ga, go, gu, como en fraga, logo, mágua.
Diante de e, i, hai que lle aumentar un u: aguilloar, fungueiro, freguesía. Se este u se
profere márcase con diéresis: argüir.
Ge, gi, ten o mesmo valor que escrito con j e ponse en lugar d’este cando a etimoloxía ou
a analoxía o piden, exempro: gente (xente), lógica (lóxica). Nos derivados ja, jo, ju,
per[10]manez o j; antes de e, i: exempro: laranja (laranxa) laranjeira (laranxeira).
O g etimolóxico múdase en j diante de a, o, u, exempro: fugir (fuxir) fujo (fuxo) fuja
(fuxa), regir (rexir) rijo (rixo).