Prólogos das obras incluídas - SLI

como en tempos fixérase cando a fala galega era idioma de nobres, señores e poetas, e espresión
axeitada de sabidos frades e doutores.
Despois dun longo periodo en que a nosa língua ficou sômente agarimada nos sinxelos
beizos dos homildes, labregos, traballadores e mariñeiros, que tiveron a grandeza de a
conservaren na quentura melosiña dos seus fogares, hoxe volta á recobrare o seu esprendor, e
ainda á escintilar con novos resprandores, gracias ao xenio dos nosos escritores que fixo
rexurdir â vida literaria e culta, a desleixada, desditosa, fala.
Non figuran neste diccionario moitísimas verbas que son comúns ao galego e castelán,
pol-o coidare innecesario 1 . Verbas que son comúns aos dous idiomas porque no século de ouro
da nosa literatura, cando o castelán estaba ainda en forrnazón, a lingua literaria da penínsua era
o galego, e, naturalmente, moitas verbas galegas fóronse incorporando ao romance vulgar que
se falaba daquela en Castela 2 . Esto aparte de que tamén o castelán, coma o galego, sufríu a
infruencia do latin.
Usamos neste diccionario a ortografía que [5] se estila hoxe, dende o rexurdimento da
nosa fala no século XIX despois de catrocentos anos de silenzo, á pesar de que os anteriormente
pubricados empregan o j para o son x, (ch francesa) cousa que raramente se ve nos tempos
1. Poñemos en troques as modalidades especiaes dos nosos verbos, e un cadro de irregulares, cousas que
seguramente será acollida con interés.
2. Véxase “Infruencia do galego na formación do castelán”, por Uxío Carré Aldao.