Prólogos das obras incluídas - SLI

indica timbre vocálico: ònipotènza, lèijaprè... Nestes exemplos en que as dúas vocais que
levan o acento gráfico son medias, non se pode distinguir cál indica vocal tónica e cál indica
vocal aberta. Cando os acentos van sobre vocais medias e non medias, os primeiros indican
abertura e os segundos tonicidade (estròchár, garfèláda).
En ningún momento Valladares falou da acentuación segundo a tonicidade da sílaba
(aínda máis, na Gramática xustifica o acento de amorillón como indicativo de vocal aberta).
Sen embargo, poden diferenciarse dúas palabras unicamente con este trazo: carrégo//cárrego.
As vocais máis pechadas da serie anterior e posterior só poden levar un tipo de acento,
o agudo, que indica tonicidade (collúdo, delúvio, esvaído). Sen embargo, ó lado destas formas,
temos outras con e tónico, que non levan acento (penico, sucedume). Tampouco Valladares
xustificou a existencia destes acentos.
A vocal pode levar dous tipos de acento: e . A primeira sería a vocal tónica
ou a preposición, e a segunda a contracción de preposición mais artigo. Localízanse moi poucos
exemplos desta regra, que en moitos outros casos non se cumpre, porque utiliza tamén
para a contracción. No manuscrito atópanse exemplos dos dous casos: gèiras (andar âs),
fronte a alèn d’ir á vila na voz alèn. Tamén a acentuación do tónico é moi incoherente:
ceráme // cibaño.
42