Prólogos das obras incluídas - SLI

3.6.1. Acentuación
O sistema de acentuación 1 é un dos trazos máis característicos de Valladares e a súa
función principal é a de sinala-la abertura das vocais, e moi secundariamente a de sinala-la
tonicidade. Cómpre sinalar de antemán que Valladares non é moi sistemático á hora de pó-los
acentos gráficos. Ó lado de casos con tres acentos (mèijòlíña), tamén é posible a ausencia total
de acento (sartego, veleta, agolleta).
Das sete vocais galegas, dúas, as medias, teñen dous posibles acentos gráficos dependendo
da abertura das mesmas: grave se é aberta, agudo se é cerrada. Só algunhas palabras
levan estes acentos, (aínda que notamos que se representa máis o grave có agudo): avecér
fronte a asconder, Ailóna fronte a losco. Xeralmente este acento coincide coa sílaba tónica da
palabra (adèga, bañòca). Cando non é así pon dous acentos, un que indica tonicidade e un que
41
1. Se ben a caligrafía de Valladares non presenta ningún problema de comprensión, non se pode
dici-lo mesmo dos acentos. Nesta edición manterase a acentuación de Valladares, con tódalas
diverxencias que esta teña.