Kardaberaz Aitari Om.. - Euskerazaintza

diogu, Aita andoindarrari egoki zegokiola, berak besteri «basurde»esatea bezela, bestek berari «zakarrondo» esatea.Bañan ziranak zirala aien aserreak, gure A. Agustin'ek etzionorregatik betiko asarrerik gorde A. Larramendi'ri. Kontrara baizik.Begira gure Liburuaren VI Kapitulotik artuta aren itzak; ezinbait litezke adiskidekorragoak izan:«Orain Euskeraren Gramatika ederra ikustera, goazen —dio,A. Andoaíndarraren Gramatikari buruz—. Munduak ikusi duenmirari aundi edo marabilla guztizkoetatik bat, dudarik gabe, Arteau da (ots: Larramendi'ren «El imposible vencido», alegia). Onek,ez gizonen, ezpada Aingeruen beargaia zirudien; eta orain egiñikikusi ta alare «ezin ditekeana» dirudi. Jainkoaren milagrozko obrabezala da. Ta Líbru au eskuetan ifioiz ere artzen ez det (ta askotanartzen ta irakurtzen det, ta geiago ta obeto, al banu, nai nuke)miretsi ta Jainkoa alabatu gabe. Berari milla esker, zeren AitaLaŕramendi'ri berezkirozko bear ziran argi andiak eman ziozkan,Gramatikak dituen bazter guziak ondo barrendu eta bere Artepreziosoan euskaldunai agertzeko. Lan andi onetan, ez gizon baten,ezpada askoren burnigita edo muellerik sendoenak eten, urratu tadesegin zitezkean. —Alabantza guzien gañeko ta neke guzien eragiñenta izugarrien au ondo ezagutzeko, Gramatikaren parte taerregladi guzien berri ondo jakin bear da». Eta ola jarraitzen dulaudoríozko izkuntza beroan gure A. Agustin'ek.Itz oietatik argi ageri bait da, guk dioguna: ernaniarraketziola betiko aserrerik gorde andoaindarrari, bere zakarreriengatik.Dana dala, eta «joanak joan», aizkenik A. Larramendi'k bereeriotzako orduan etzuan arkitu gure A. Agustin bezelako laguntzallerikordu estu artarako. A. Agustin'en besoetan eman zuanbere azken-arnasa Loyola'n, 1766'gn urtean, gure ernaniarrarensantutasunari aitormen ura egin naiez bear bada, lengo zakarreríenordañetan.* # #89