lorca

fresca das nosas cantigas populares. A Cantata sabe fundir o teatro coa vida.
De unidade conceptiva, pero de variedade figurativa (paisaxes, coreografía,
música, danza, natureza e paixón humana), está agardando a que sexa
representada. Luís Seoane, adiantado maior da nosa cultura en Buenos Aires,
xa o pedía así en 1964, despois do éxito que obtivera a interpretación de
sete escenas nas Xornadas de Música en Compostela, preparadas por Conchita
Badía. Proposta primeiro para os festivais do entón Ministerio de Información
e Turismo, máis tarde para o Xacobeo 93, incomprensiblemente, non foi
tida en conta nin na dictadura nin coa democracia. Segue a agardar unha
decisión valente de política cultural que só traería efectos beneficiosos para
a cultura deste país.
A representación da Cantata sería tamén unha homenaxe ó trobador
Macías, quen difundiu a nosa lingua, empregándoa, xa nunha época
decadente para escribir as saudosas e melancólicas cancións de amor dos
nosos trobadores.
362