lorca

Chegou o día sinalado e puxémonos a escoitar a música dos Seis poemas
galegos, devoltos á lira musical, como dixo na presentación do acto o
Presidente do Consello da Cultura Galega, Xosé Filgueira Valverde.
O Recital musical tiña o sabor dunha afectuosa homenaxe ó mestre
compositor, pero tamén era un recordo entrañable para o autor dos poemas,
quen, como sabemos, compracíase sorprendendo ós amigos tocando ó piano
pezas musicais do noso folclore popular. E non defraudou as expectativas:
resultou magnífico, contribuíndo ó seu éxito a nova e prometedora voz da
soprano Marta de Castro. A obra de García Lorca, fonte de inspiración para
os músicos pola fibra dramática que sacode toda a súa obra, contaba cunha
achega orixinal máis, a do mestre Isidro.
Falamos como simple afeccionado e non como entendido musical, pero
pareceunos unha interpretación magnífica. Soubo captar e sintonizar o mundo
lorquiano, que se move, en transicións abruptas, ás veces non sen misterio,
entre o plano poético e o dramático. Os Seis poemas galegos era unha tea
de temas diferentes, unida por un fío invisible de metáfora totalizadora de
raíz amorosa, pero o mestre soubo interpretar para o auditorio esa riqueza
de color e complexidade anímica do poeta granadino.
Regresou a Mar del Plata e todos tiñamos a esperanza de velo pronto
outra vez en Compostela, pero o seu xeneroso corazón deixou de latexar o
29 de maio de 1996. Como diría Machado, fóisenos lixeiro de equipaxe, como
os bos fillos do mar, por esa auga marpratense, sobre a que se esparexeron
as súas cinzas, que chega a Galicia. A nova da súa morte sorprendeunos a
cantos o coñeciamos e apreciamos. Mentres os periódicos riopratenses e
galegos referían a noticia, a súa dona Blanca escribíame:
«... Fue un hombre irreprochable, siempre amable, fino, cariñoso, buen
amigo, atento, encantador y siempre pensando en volver a su querida España,
con el secreto deseo de que su Macías se representase en ésa y esa es mi
pena... 282 ».
Con cordialidade comunicativa, foi un defensor da tradición hispana
en América, que soubo transmitir ós seus alumnos, como docente e
compositor. Artista sempre atento ó desenvolvemento da cultura do exilio
español en América, participou de xeito entusiasta e desinteresado en moitos
proxectos, compondo música para a poesía castelá (romances, Garcilaso de
282
Carta do 13 de xuño de 1996.
360