lorca

verbo en pasado, pois con 96 anos hai tempo que deixou de
escreber. Entre outras cousas ten unhas deliciosas cantigas de
amigo, que deben ser o eco mais serodio en castelán e o mais
austral na xeografía que tiveron os cancioneiros, ainda que a sua
fonte de inspiración non sexa Galicia, senon Portugal. Duas obras
del teñen ilustracións feitas polo Lorca cando estivo en Buenos
Aires en 1934. Eu levo algún tempo pesquisando a historia deses
deseños lisboetas que non teñen relación algunha co Río de Janeiro,
como pensaba Landeira Yrago.
Molinari estivo aquí pola primeira vez en 1933 e, segundo
souben, namorouse dunha ‘meniña’ a quen coñecera nunha das
suas visitas aos bordeis da época, pois ao contrario de Salvador
Novo e o Lorca, circulaba inpenitentemente polo carreiro heterosexual.
O granadino fai dous deseños da rua das Gáveas (onde
había duas casas de putas mui badaladas entre a boemia e o demimonde
alfacinha) e mais un que titula Rua da morte. Neste caso
podería estar usando o galego, o mesmo que fai cando xoga co
apelido do poeta mexicano e un adxetivo nesa lingua na inscripción
ou título (Amor Novo) do debuxo, que se publica en Seamen
Rhymes. O mesmo Lorca recoñeceu que Buenos Aires, Cadaqués,
Granada e Madrí foran os lugares onde ‘mais o amaran’. Por tanto,
é lexítimo pensar que se Amor Novo pode facer referencia tamén
a el e non apenas ao mariñeiro que coñeceu Salvador Novo e de
quen fala nese libro. Eu só coñezo parcialmente os Seamen Rhymes
-nunha infame antoloxía mexicana con textos do poeta- e non
aventuro mais nada. De todos os xeitos, Amor Novo ofrece duas
leituras, unha desde o apelido do poeta e outra desde o galego... 42 ».
42
Carta de Ricardo Palmás ó autor, Lisboa, 19-1-1996. Para máis precisións, vid. «Lembranza
de Ricardo E. Molinari. As cinco cantigas de amigo e os deseños lisboetas de García Lorca», A
Nosa Terra, 12 de setembro de 1996, p. 27.
Os periódicos que comunicaron a morte de Molinari, ocorrida o 31 de xullo, cando tiña 98
anos, a piques de cumprir un século, como el dicía querer vivir (vid. La Voz de Galicia, 3 de
agosto de 1996), tráennos agora a infeliz nova do falecemento repentino do noso amigo Ricardo
Palmás, a quen as Parcas segaron a súa vida cando estaba preparado para dar os seus mellores
froitos intelectuais, ós cincuenta e seis anos de idade. Xa non puido ler estas notas súas a esta
segunda edición nin ter entre as súas mans o libro do noso común amigo: Fernando Iglesias
“Tacholas”, un actor auriense na Galicia ideal, que el prologara con tanto agarimo, e que resultaría
ser, probablemente o seu derradeiro escrito.
(Vid. «Fúchestenos, Palmás», Miguel Anxo Seixas, O Correo Galego, 25-11-1996, p. 3).
31