lorca

galegos, marcados pola saudade, agradecían así ó poeta andaluz, coa súa
presencia masiva, o agasallo de terse sentido poeta galego. El, como ben
sabemos, correspondería co seu poema «Cántiga do neno da tenda», onde
retratou mellor ca ninguén, como dixo Eduardo, a saudade do emigrante.
Queda constancia desta presencia na entrevista que o periodista galego
Xosé Rodríguez Lence lle fixo a Lorca no Correo de Galicia 38 . É un texto
cheo de significación galega. Federico séntese poeta da nosa lingua, aboiando
nel a necesidade imperiosa de expresarse no idioma dos trobadores.
Confésalles que leva a Galicia no corazón, pois nela viviu e soñou moito, e
fálalles dos seus poemas en galego. Os emigrantes galegos desbordan ledicia
cando Lorca, co gallo da representación de Bodas de sangre no Teatro Avenida,
se dirixe ó público arxentino, saudando ós galegos que «llegan sonando
ese cuerno blando de metal que es su idioma» 39 . Como nos contou o
inolvidable Tacholas, os galegos seguírono a todos os sitios, axudando a
encher os teatros e locais. Buenos Aires entregábase ó autor teatral, aclamado
polo público e admirado polos intelectuais. Victoria Ocampo, fundadora
da revista Sur, Neruda, co que mantivo o seu discurso a un tempo no
local do Pen Club, sobre Rubén Darío. Non podía ser doutra maneira para
quen centraba a súa sensibilidade humana e artística nunha cidade que, segundo
palabras do mesmo poeta, abría as súas praderías e ríos a todas as
nacionalidades da terra. García Lorca coñece tamén ó poeta arxentimo de
temática galega Ricardo E. Molinari, romeiro amante dos nosos camiños
poéticos galegos, quen, pola súa vez, lle presenta ó escritor mexicano Salvador
Novo. De ambos os dous autores quedan testemuños escritos: Molinari
envíalle a Alfonso Reyes a composición «Una rosa para Stefan George», ilustrada
cun debuxo de Lorca 40 , quen tamén ilustra unha plaquete de versos
de Novo 41 .
Ricardo Palmás estudia máis a fondo esta relación:
«Ricardo E. Molinari foi quen lle presentou a Salvador Novo
ao Lorca. Foi un dos grandes poetas arxentinos e compre usar o
38
Rodríguez Lence, 1933.
39
FGL, OC, Madrid, Aguilar, 1969, p. 131.
40
O escritor diplomático acusa a recepción:
Hoy es día de gracia suma
¡Gracias, rosa; gracias, pensil!
García Lorca con su buril
y Molinari con su pluma.
Ver Landeira Yrago, 1986a, p. 115.
41
Gibson, 1987, p. 290.
30