lorca

deste pórtico amoroso. A tradición e Rosalía, símbolo plurisignificativo da
nosa cultura. O poeta toca a alma, a cerna do ser dos galegos e, polo tanto,
de Ernesto, que pertence a unha comunidade cultural dada. O poeta quere
cantar desde a vella cepa dos cancioneiros e desde o símbolo rosaliano,
isto é, quere ser poeta galego.
«Romaxe» revive a tradición popular das romarías, cantadas xa nas nosas
cantigas medievais. No texto, a da Nosa Señora da Barca crúzase tamén,
coma nunha nube mesta, coa de San Andrés de Teixido, á que «mortas e
mortos de néboa/polas congostras chegaban».
As pombas de vidro, a alba... son imaxes lorquianas, incrustadas no
poema, que Lorca oíu primeiro e logo refunde el mesmo en canción, coa
naturalidade dun xograr moderno.
«Canzón», por último, con resonancias formais de alba e aire de cantiga
de berce. Novamente, o poeta emprega material de canteira galega (Santiago,
arado, barco, prata...) pero as translacións metafóricas son lorquianas:
transida de tristes herbas..., a negra fonte dos teus cabelos, nidio pombal.
Está presente a simboloxía machadiana da fonte, a manriqueña dos ríos (os
cabelos) e do mar.
Por último, sinalar que na obra lorquiana o galo (Mercurio ou Hermes
represéntase coma un galo) e o pombal, seguindo a Ángel Sahuquillo, poden
ter tamén connotacións de amor homosexual.
210