lorca
lorca lorca
4.2. Eduardo Blanco-Amor: embaixador da obra de Federico Eduardo Blanco-Amor, que presumía como Federico de ter nacido co século, desenvolveu un labor extraordinario en Arxentina, como cónsul e vicecónsul da República. A defensa da España que representaba Manuel Azaña, Fernando de los Ríos, Margarita Xirgu, Rivas Chérif e tantos outros amigos de Federico, isto é, a España leal, ocupou a enerxía dos mellores anos da vida de Eduardo. Os editoriais de Galicia, periódico que el dirixía, son ardentes e valentes, arriscando o seu prestixio nunha Arxentina oficial que non era moi proclive ós republicanos. En «Carta abierta al director del diario de La Razón» (vid. Blanco-Amor, 1936b) sae en defensa de Federico, pois aludírase á súa homosexualidade de maneira brutal, nunha caricatura do periódico na que se representaba en figuración de invertido, como un chiste da «estética» e da ética fascista. El, cheo de dor, pero tamén de carraxe, dá a cara polo amigo: «(...) Yo, señor director, me he honrado con la amistad personal del gran desaparecido y con la de sus padres y hermanos...». Pero non só a Federico, tamén a todos os seus amigos. O 28 de marzo de 1937 sae o seu artigo «Ofensa y defensa de Margarita Xirgu» en Galicia, en defensa da actriz. Era amiga súa, pero, sobre todo, era amiga de Federico, e Eduardo denuncia os soterrados manexos para impedir a entrada en Buenos Aires da Compañía teatral que dirixe a actriz. Di: «... Tengo el honor altísimo de ser amigo de Margarita Xirgu. Durante los ensayos de Yerma... he sido su visitante diario, llevado por García Lorca y Rivas Chérif, en el Teatro Español de Madrid...». E vai á cerna da cuestión: «... Se teme a Margarita Xirgu por actriz y no por política. Su venida será el ventarrón de aire puro y fresco de legítimo arte español... Se teme a Margarita y a su animosa Compañía de muchachas y muchachos... los más de ellos bautizados y todos confirmados por la emoción lustral de aquel torrente de arte vivo que era García Lorca y cincelados, palabra a palabra, por todas las jubias exigentes de Rivas Chérif...». 192
Margarita, que está a representar en Santiago de Chile Doña Rosita la soltera, agradece a defensa, non podendo dar creto aínda ás distintas versións que circulan por Chile sobre o asasinato de Federico: «Santiago de Chile, 13 de abril de 1937. Sr. Dn. Eduardo Blanco-Amor Buenos Aires. Mi estimado amigo: recibí su carta y el número del semanario Galicia, en donde se publicaba el artículo de usted en mi favor. Mucho le agradezco esa prueba de afecto y de buena amistad, más en estos momentos de terrible lucha... Cai siempre vengo haciendo mi presentación con Doña Rosita la soltera. Es mi ferviente deseo debutar en todas partes con una obra de Federico y elijo Doña Rosita, porque en México que debuté con Yerma se escandalizaron y prefiero que se escandalicen más tarde. Además Doña Rosita tiene un gran éxito y es obra a propósito para presentación de compañía. Están conmigo los mismos elementos que salieron de España, mejor dicho de Madrid, desde 1935; gente joven y entusiasta como usted sabe y me hacen quedar bien en todas partes... Cipriano Rivas sigue en Ginebra; en estos días le escribí y le hablaba del artículo que usted había publicado en Galicia. De Federico nada especial he sabido y sólo las distintas versiones que sobre su asesinato han circulado. Ya puede usted figurarse lo que para mi supone. Hasta pronto, le saluda con todo el afecto su buena amiga 243 ». Guillermo de Torre, a finais de 1937, solicítalle os libros de García Lorca Canciones e Seis poemas galegos para a publicación das Obras Completas do autor granadino, en Espasa-Calpe. Pero fracasa esta edición e Guillermo de Torre escríbelle de novo, con cabeceira da Editorial Losada, explicándolle os motivos: «Sr. Don Eduardo Blanco-Amor: Querido amigo y compañero: Excúseme mi insistencia, pero ahora sí me interesa con ur- 243 Ibíd. Carta con cabeceira do hotel Crillón. 193
- Page 142 and 143: PE: V. Canzón de cuna pra Rosalía
- Page 144 and 145: PE: AP/A: VI. Danza da lúa en Sant
- Page 146 and 147: 3.2. O Prólogo de E. Blanco-Amor
- Page 148 and 149: paisaje espiritual, que es la sauda
- Page 150 and 151: Blanco-Amor, para ir minando esta r
- Page 152 and 153: Blanco-Amor está de volta en Galic
- Page 154 and 155: libro imprevisto, unha das formas n
- Page 156 and 157: traron moitos poetas mozos na cerca
- Page 158 and 159: nos lindeiros entre a lírica galeg
- Page 160 and 161: Era o Sil que o mesmo García Lorca
- Page 162 and 163: ecorren los caminos; la poesía era
- Page 164 and 165: Blanco-Amor estaba tan seguro na s
- Page 166 and 167: «La verdad es que, a pesar de habe
- Page 168 and 169: «Madrigal»: v. 5 Chove en Santiag
- Page 170 and 171: A anteposición do posesivo miña
- Page 172 and 173: Galicia Chove en Sant-Iago. Ahora,
- Page 174 and 175: Aceptamos tamén a explicación que
- Page 176 and 177: ?Quién 222 fire caval de pedra Na
- Page 178 and 179: Despois de ver os orixinais autógr
- Page 180 and 181: Na miña entrevista con Guerra da C
- Page 182 and 183: A revista Ser, semanario galego de
- Page 184 and 185: 184
- Page 186 and 187: ni en duros ceños de abatidas cruc
- Page 188 and 189: Nas súas entrevistas, unha e outra
- Page 190 and 191: «La llorada por Boabdil, que en la
- Page 194 and 195: gencia el LIBRO DE POEMAS y los 6 P
- Page 196 and 197: 4.3. Blanco-Amor, testemuña dos Se
- Page 198 and 199: seu transfondo melancólico. Nada d
- Page 200 and 201: Ya florece en el Poema de Mio Cid:
- Page 202 and 203: En medio de la plaza, la luna que n
- Page 204 and 205: Algúns titulares dos artigos de Bl
- Page 206 and 207: Non pretendo ser orixinal: sigo a t
- Page 208 and 209: Comecemos pola mesma disposición d
- Page 210 and 211: deste pórtico amoroso. A tradició
- Page 212 and 213: omeiros, Isidro Maiztegui, Filgueir
4.2. Eduardo Blanco-Amor: embaixador da obra de Federico<br />
Eduardo Blanco-Amor, que presumía como Federico de ter nacido co<br />
século, desenvolveu un labor extraordinario en Arxentina, como cónsul e<br />
vicecónsul da República. A defensa da España que representaba Manuel<br />
Azaña, Fernando de los Ríos, Margarita Xirgu, Rivas Chérif e tantos outros<br />
amigos de Federico, isto é, a España leal, ocupou a enerxía dos mellores<br />
anos da vida de Eduardo. Os editoriais de Galicia, periódico que el dirixía,<br />
son ardentes e valentes, arriscando o seu prestixio nunha Arxentina oficial<br />
que non era moi proclive ós republicanos.<br />
En «Carta abierta al director del diario de La Razón» (vid. Blanco-Amor,<br />
1936b) sae en defensa de Federico, pois aludírase á súa homosexualidade<br />
de maneira brutal, nunha caricatura do periódico na que se representaba<br />
en figuración de invertido, como un chiste da «estética» e da ética fascista.<br />
El, cheo de dor, pero tamén de carraxe, dá a cara polo amigo:<br />
«(...)<br />
Yo, señor director, me he honrado con la amistad personal<br />
del gran desaparecido y con la de sus padres y hermanos...».<br />
Pero non só a Federico, tamén a todos os seus amigos. O 28 de marzo<br />
de 1937 sae o seu artigo «Ofensa y defensa de Margarita Xirgu» en Galicia,<br />
en defensa da actriz. Era amiga súa, pero, sobre todo, era amiga de Federico,<br />
e Eduardo denuncia os soterrados manexos para impedir a entrada en<br />
Buenos Aires da Compañía teatral que dirixe a actriz. Di:<br />
«... Tengo el honor altísimo de ser amigo de Margarita Xirgu.<br />
Durante los ensayos de Yerma... he sido su visitante diario, llevado<br />
por García Lorca y Rivas Chérif, en el Teatro Español de Madrid...».<br />
E vai á cerna da cuestión:<br />
«... Se teme a Margarita Xirgu por actriz y no por política. Su<br />
venida será el ventarrón de aire puro y fresco de legítimo arte<br />
español... Se teme a Margarita y a su animosa Compañía de muchachas<br />
y muchachos... los más de ellos bautizados y todos confirmados<br />
por la emoción lustral de aquel torrente de arte vivo que<br />
era García Lorca y cincelados, palabra a palabra, por todas las jubias<br />
exigentes de Rivas Chérif...».<br />
192