lorca

partía de borradores seus previos ou textos preexistentes en galego, iso si,
defectuosos, como era natural, con erros morfolóxicos, sintácticos e léxicos.
Non foi casualidade que Blanco-Amor reproducira este mesmo texto
do orixinal autógrafo de García Lorca do poema de «Danza da lúa en Santiago»
no seu transcendental artigo do periódico El País, do 1º de outubro de 1978.
«Danza» é un texto, como xa dixemos, híbrido. Os catro primeiros versos
son apógrafos coa letra de Guerra da Cal e, a partir do verso 5, é un
autógrafo lorquiano. A explicación dánola o mesmo Gerra da Cal:
«... a ‘Danza’ começou... e estacou, ficando nesse ponto
interrompida; entretanto eu tive un acidente de esqui que me
aleijou temporariamente o braço direito. Quando se retomou a
elaboração do poema, essa minha manqueira obrigou a que fosse
ele quem tivesse que assumir o papel de escriba. Daí derivam certos
erros morfológicos flagrantes que nessa parte da ‘Danza’
aparecem» 220 .
Vexamos de novo o texto que, coas súas variantes, xa quedara plasmado
en páxinas anteriores.
«Danza da lua»
!Fita a aquil branco galán
fita seu transido corpo.
É a lua que baila
na Quintana dos Mortos
Fita seu corpo transido
negro de somas e lobos 221
Nai: a lua está bailando
na Quintana dos mortos
220
Guerra da Cal, 1985, p. 194.
221
Hai unha riscadura sobre un verso inintelixible, pero este é un xeito normal de conducirse
García Lorca cos seus borradores autógrafos.
175