lorca

coincidir, como xa temos dito en apartados anteriores, con afirmacións anteriores,
isto é, claramente restrictivos. Non insistiremos máis neste asunto.
A Blanco-Amor censúrao por varias cuestións. Non fixo, di Guerra da
Cal, a máis leve referencia pública, ó longo da súa vida, destes orixinais e,
cunha conducta inexplicable, atribuiríase unha participación que nunca tivo.
Nin unha nin outra cousa son verdade, como xa quedou exposto 211 .
Segue a dicir que Blanco-Amor ten unha participación deturpadora dos
textos orixinais e a posteriori. E sinala, como mostra, algúns exemplos de
«Canzón de cuna»: cambio do título de «Vella Cantiga» (título que odiaría Federico,
pola suposta aversión á comedia de Martínez Sierra. Pero, sen embargo,
o mesmo García Lorca parece contradicir esta versión, pois púxolle
un título case idéntico a unha das súas poesías: «Canción de cuna: A Mercedes,
muerta»).
Fala tamén de tres erros no v. 10, en medio de expresións como atentados
á substancia do poema, infidelidades ó texto, etc. Isto é, fala, en todo
caso, o profesor e erudito Guerra da Cal, con todas as valoracións ou escepticismos
que queiramos darlle á súa crítica literaria, pero o seu ton está
fóra de lugar 212 . El debe situarse rigorosamente no tempo da escritura dos
poemas, cando era só, como el mesmo confesa, un «estudiante e inédito aprendiz
de poeta» e García Lorca e Blanco-Amor dous poetas xa consagrados.
Como podemos apreciar, o texto fundamental segue a ser a carta, que
enviou a Blanco-Amor en 1949, fóra dalgunhas contradiccións de Guerra
da Cal, no tocante ó poema «Madrigal» (di que non colaborou -este foi sempre
o seu discurso e mesmo mo reiterou a min na miña entrevista-, pero
confesoulle a Ian Gibson e a X. L. Franco Grande 213 a súa participación) 214 e
no que afecta á parte final da carta («Yo escribía los primeros originales que
él después copiaba»), pois a súa versión non coincide exactamente coas
copias dos textos atopados 215 .
211
Por sinalar tan só un dato, xa no seu artigo de Insula, en 1959, citábao e indicaba que
o poema «Cantiga do neno da tenda» estaba dedicado a el. Vid. Blanco-Amor, 1959.
212
Tamén Blanco-Amor, pola súa parte, indicou e xustificou os cambios introducidos, tanto
no prólogo coma nos seus artigos e entrevistas. É o lector quen ten que valoralos.
213
Vid. Franco Grande, 1985a.
214
En carta a Xavier Alcalá, de data 21-6-1984, di tamén:
«... visto na primeira a minha intervenção ter sido puramente formal».
¿Que entende por formal: forma do espírito ou da materia?, preguntamos nós, non sen
certa ironía amable.
215
Para unha análise dos Seis poemas galegos, consultar a edición crítica de Andrew A.
Anderson. Vid. Anderson, 1988.
173