lorca

O texto poético en galego énos máis esencial. Sen artigos e pronome
relativo, acúrtase o verso, como a imaxe pequena da Virxe, e queda máis
requentada a traducción ó castelán.
Cambio significativo importante entre pombas/alas. O símbolo perde
forza (pombas de vidro/alas de vidrio).
A expresión doce, mol, é natural en galego, pois a nosa lingua é
«docemente terca», como dicía Eduardo. Na traducción ó castelán omítese
doces.
«Cantiga do neno»:
v. 14 Sinteu a muiñeira d’ágoa Sintió los cantos del agua
v. 17 Foise pra veira do río, Fuése a la orilla del río,
veira do Río da Prata ancho Río de la Plata.
Non hai ningunha similitude entre canto e muiñeira. Para o emigrante
a muiñeira é un símbolo de identificación con Galicia. Moitos emigrantes
aprenderon a bailar e cantar en grupos corais, lonxe da terra. O mesmo Blanco-Amor
confesaba que aprendera a bailar a muiñeira e a cantar alalás en
Buenos Aires.
Ancho cambia o sentido repetitivo que ten o verso.
Podiamos sinalar aínda máis casos. Imos fixarnos, para rematar, en
dous poemas máis.
«Canzón de cuna»
v. 1 ¡Érguete miña amiga ¡Levántate, amiga mía,
v. 5 Os arados van e vén Van y vienen los arados
dende Santiago a Belén desde Belén a Santiago
v. 11 Galicia deitada e queda Galicia yacente y queda
v. 16 onde as nubens teñen seu
nídio pombal/
... su palomar.
169