lorca

3.3.3. Por que e cando nacen estes poemas
Blanco-Amor na conferencia citada de 1959 no Centro Galego de Buenos
Aires explica que neses anos do 33-35 atopou a Federico moi interesado
pola literatura galega. Sentía por ela unha especie de fascinación literaria.
Como se descubrira, de pronto, unha zona impoluta e se sentira atrapado
por unha especie de gracia lingüística, di Eduardo.
Andrew A. Anderson 176 centra máis o tema: os Seis poemas galegos de
Federico García Lorca nacen por unha combinación feliz de factores diversos.
O primeiro deles sería o coñecemento e admiración que Federico sentía
por Galicia, que nacera nas catro viaxes efectuadas á nosa terra. Eduardo
Blanco-Amor diríao poeticamente: Lorca entrou en Galicia pola porta
grande da paisaxe. Sentiuse poeta de «... la alta hierba y de la lluvia» 177 .
E, despois deste achegamento a Galicia, penetra na súa alma e mesmo
deixa referencias na súa obra literaria máis diversa. Por exemplo, na súa
célebre conferencia da «Teoría y juego del duende» sinala ó mestre Mateo
entre os «tocados» universais polo misterio e cita tamén a romaría de San
Andrés de Teixido e o meigo río Sil.
O segundo factor será a amizade. En Galicia coñece e trata con moita
proximidade a unha xeración de escritores e artistas galegos, dos que se
fará amigo: Álvaro Cunqueiro, Feliciano Rolán, Arturo Cuadrado, os irmáns
Dieste, Luís Seoane, Carlos Martínez-Barbeito, Suárez Picallo, Castelao. Pero,
para o estudio dos poemas galegos, Blanco-Amor e, sobre todo, Ernesto
Pérez Güerra. Este foi, sempre segundo Eduardo, o incitador decisivo da
escritura dos poemas:
«Ernesto fue el animador de Federico en años muy significativos
de su vida (...). Para Federico fue este ser íntimo del que
dependen tantas cosas, como lo fue después Rafael Rapún, muerto
de un cañonazo. Son esas gentes de las que no se habla pero
sin las cuales queda sin explicación la euforia creadora, los grandes
momentos en que una sola persona es todo el público» 178 .
Vexamos o terceiro factor: a tradición literaria galega. A xeración de
Federico, segundo lle confesou R. Alberti a Blanco-Amor, lía os Cancioneiros,
176
Anderson, 1988, pp. 31-5.
177
Rodríguez Lence, 1933.
178
Carta a André Bellamich, 1981. Cito por Anderson, 1988, p. 123.
157