lorca

traron moitos poetas mozos na cerca da poesía, recibindo influencias mutuas,
como é o caso de Álvaro Cunqueiro, prendido tamén nas redes poéticas
lorquianas: «Canta o luar i o mencer/en frauta de verde olivo» 172 .
A lingua natural daquela experiencia poética lorquiana, na convivencia
con Galicia, tiña que ser o galego, para un poeta que chega ás raíces da
poesía desde a sinceridade, e van nacer os poemas. Cunqueiro avisa ós
lectores de El Pueblo Gallego: o cantor andaluz «ven a trovar a gaita de Ramón
de Sismundi» 173 . E Ánxel Fole, cando Lorca lles entrega o «Madrigal»,
pensaba que tamén outros poetas andaluces andan a compor poemas en
galego.
Álvaro de las Casas diría, anos máis tarde, de Federico:
«... Fue como un noble Gaiferos de Mormaltán –rey de
Aquitania– que quiso ofrendar a Santiago de Compostela y a Santa
Rosalía de Castro su devota emoción andaluza, a la que guiaban
voces ancestrales desde la profundidad del camino de
Jacobuslandia...» 174 .
Federico poetiza en galego, seguindo a tradición poética dos trobadores
medievais. Aínda que a poesía galega contaba no século XX coa figura ilustre
do catalán Carles Riba, será o poemario de Lorca o que influirá máis na
poesía alofónica de lingua galega, como afirma o profesor Alonso Montero:
«... fue Lorca quién, en mayor o menor medida, movió o incitó,
a otros autores no gallegos, a la utilización poética del idioma
gallego, dos de ellos, de cierta importancia, muy pronto: el
argentino Eduardo Jorge Bosco (1913-1948) y el jiennense Juan
Pérez Creus (1912)» 175 .
172
Cantiga nova que se chama riveira, Santiago de Compostela, 1933. Cito por Landeira
Yrago, 1986a, p. 126.
173
Ibíd., p. 126.
174
Antología de poetas gallegos, Álvaro de las Casas, Edit. Sopena Argentina, Buenos Aires,
1939, p. 218.
175
Vid. Alonso Montero, 1993, p. 128. Vid. tamén Poetas alófonos en lingua galega. Actos
do I Congreso, edición de Xesús Alonso Montero e Xosé M. Salgado, Ed. Galaxia, Vigo, 1994.
156