lorca

o gozo e a reproducción por medios mecánicos dos meus amigos que os
solicitaran.
Lento, pero seguro, Luís Pérez esgotou a materia. Ninguén coma el
soubo descifrar os misterios e aclarar as dúbidas sobre como se idearon os
poemas galegos de Federico García Lorca.
Non é de estrañar que o seu libro se esgotase de seguida e que o
Consello da Cultura Galega teña que editalo de novo.
A min alégrame que a memoria e mais a figura de quen foi o meu
grande amigo e inmenso poeta, tan barbaramente sacrificado, sexan mellor
coñecidas por mor da erudición e do firme empeño de Luís Pérez. E a miña
satisfacción é aínda máis grande se considero que, nalgunha medida, teño
contribuído a que o coñezan mellor e máis a fondo.
¡Ah!, e para rematar estas liñas, non quero omitir un recordo cordial
para o meu vello amigo, o músico arxentino tan integrado en Galicia e tan
entrañado en Lorca, a quen coñecín nalgunha tertulia literaria madrileña,
Isidro Maiztegui, quen, pouco antes de falecer en Mar del Plata, acompañou
ó piano en memorable acto á moza soprano que interpretou en Compostela
a encantadora música que Isidro compuxera para os Seis poemas galegos,
co que enriqueceu, sen desvirtuala, a poesía de Federico.
Carlos Martínez-Barbeito. A Coruña, 1996.
12