lorca

fondo latexar dos poemas de García Lorca que pensaba desvelar, para que
outros sentiran o que el sentía e eu mesmo, coñecedor moi temperán daquela
poesía que se fraguou case diría que ó meu lado, se isto non resultase
presuntuoso.
Coincidimos plenamente nas interpretacións e nas valoracións
daqueles poemas, nacidos na calor da súa estadía en Galicia, anque o seu
total desenvolvemento tivera lugar en Madrid, coas intervencións alleas que
Luís Pérez coñecía ou intuía e que a min mesmo me resultaban case novas
de todo, se ben nunca me abandonou a sospeita de que foran outras mans
as que se pousaran na esencia do lorquiano, mesmo no don da súa palabra
orixinal, aínda cuberta co manto doutro idioma que non era o seu, segundo
eu ben sabía, porque me constaba ata onde chegaba o seu dominio por
García Lorca e onde se detiña. Nunca puiden crer que aquel galego tan
perfecto fora obra exclusivamente súa. Escuso dicir que, ó que eu xa supuña
(sen afondar no delicado tema tan ligado ó da autoría total ou parcial daqueles
versos) viña a reforzar o meu punto de vista, meramente superficial, a
seguridade científica que emanaba das análises de Luís Pérez.
Insisto en que, non xa por criterios estrictamente científicos, con
frecuencia fríos e algunha vez demasiado terminantes e ata rebuscados, senón
pola sensibilidade do meu novo amigo, eu contaxiábame con facilidade das
súas razóns e adiviñacións.
Admirábame como a aridez da gramática e da lingüística, da que se
valía o profesor Pérez, coincidían co seu refinado gusto literario que
completaba as súas interpretacións.
Aquela tarde revolvemos a miña biblioteca e o meu arquivo e alí Luís
Pérez descubriu, guiado polas miñas indicacións, bastantes novidades e
sorpresas. Viu as cartas que me enviara Federico desde Madrid e que xa
publicara no seu boletín a Fundación Federico García Lorca, as dedicatorias
dos seus libros e doutros alleos que me facía chegar desde Madrid a Santiago,
como o facía con outros dos comúns amigos que o acolleramos e
coñeceramos en Galicia. Atopou tamén os debuxos naïf cos que adornaba
as páxinas que percorrerían en exposicións itinerantes as cidades principais
de Europa e América. Eu gardo eses que chamo tesouros, porque o son, co
maior celo. E, como non me gusta reservar para min só o seu gozo, téñollelos
facilitado a diferentes amigos, con destino ás súas publicacións. Polo tanto,
para Luís Pérez, que inclúe neste libro os autógrafos e debuxos de García
Lorca, uníase a contemplación da miña colección de libros, mapas, gravados,
acibeches e tutti quanti veu parar nas miñas mans de maníaco do
coleccionismo, sempre que tivesen que ver con Galicia; abrinos sempre para
11