Los Rios. 238 - Misiones Diocesanas Vascas

ANTONIO MADINABEITIA
Tú, para perfeccionar tu euskera pasaste
un tiempo en Urkiola. Tengo entendido
que en una ocasión comentaste que para
ti “el problema no era el castellano o el
euskera, sino el tener algo que decir”.
En estos casi 50 años de misionero, ¿has
tenido algo que decir? ¿Cuál ha sido lo
principal que has pretendido transmitir?
¿Lo han captado tus oyentes?
Ez da garrantzitsua gauzaren bat euskaraz
edo erdaraz esatea; garrantzitsuago da patxadazko
zerbait esateko edukitzea.
Eta hori oraindik uste dut zaila izaten zaidala,
baina Jaunaren laguntzaz posible da.
Orain urte asko, Colegio Seminarioan gazteei
berba egiten nien. Eta euren arreta irabazteaz
arduratzen nintzen Jesusen mezua eskainiz.
Gero, batez ere kristau elkarteetan, Jaunaren
Berba irakurri eta elkarbanatze esperientzia
oso pozgarria izan zen. Sinesten dut Espiritu
Santuak beti zerbait daukala guri esateko,
batez ere besteen bidez, xumeen bidez. Eta
ez bakarrik Eukaristian eta Hitzaren ospakizunetan,
euren batzarrean, euren bizitzan, euren
bihotz zabalean, elkarbanatzean, barkamenean,
gurasoen seme-alabentzat bedeinkapenean
ere bai.
Eta baita gaixo-mina eta heriotza euren Jaunaren
eskuetan jartzean ere.
Jaungoiko on-ona, errukiorra eta hurkoa iragarri
nahi izan dugu, Jesukristorengan, pobreengan,
gaixoengan aurkitzen dugun Jaungoikoa.
Eta mundua onera aldatu nahi izan dugu auzotik,
etxetik hasiaz. Eta hola Jaungoikoa bihotzak
pizten ari da, eta bere lana osotzen.
Bihotz barrenean aurkitzen da horren hazia.
Urte hauetan hainbat lagunek, gizon-emakume
laikoek eta erlijiosak gurekin lan egin dute...
eta eliza txiki horiek, kristau elkarte horiek,
Jaungoikoa lagun, hazi eta fruitua emango dutela
itxaroten dugu.
Egitan, zenbat jende on ezagutu dugun! Euren
herrietan, gizartea onbideratzeko Ebanjelioaren
eraz, benetako legamia izango dira.
Han, hain ugari diren gazteak, taldeetan elkartuta,
sinesmenean oinarrituta eta itxaropen
bidetik, Ekuador eder bat, “Ecuador lindo”
eraikitzeko euren zeregina aurkitu al dagien!
ECUADOR
EDUARDO AGUIRRE
Creo, Eduardo, que un importante trabajo
en Babahoyo, concretamente en el
Cafetal, ha sido con los niños en situación
de pobreza, con defi ciencias, en
abandono. ¿Qué has descubierto en esos
niños o a través de esos niños? y ¿qué
diferencias has detectado, por ejemplo,
con los niños de Donosti?
Bai, Babahoyoko haurren beharrek proiektu
batzuk egitera bultzatu gintuzten.
Neska-mutil askoren elikadura eskasaren aurrean,
haurren jangela sortu zen.
Landa inguruan eskola-uztearen aurrean, urrutiko
ikasketetarako bekak sortu ziren.
Garai batean, kalean zapatak garbitzen eta
tratu txarrak jasotzen zituzten neska-mutilak
zeudelako, “Niños queridos” deituriko Fundazioa
abian jarri zen.
Nik Babahoyo utzi ondoren, “Niños queridos”
fundazioak jarraitu egiten du eta era
berean,erlijiosoen ikastetxeetan ikasten duten
200 neska-mutil pobreren “apadrinamenduak”
ere bai.
Gaur egun, R. Correaren Gobernuko gizarteekintza
arduratu da jangelaz eta ikasketez,
hein handi batean.
Neska-mutilekiko harremanak Jainkoaren
maitasun-misteriora gerturatzen gaitu. Ez da
zaila horiei ulertzea, maitatzea, laguntzea.
Beste alde batetik, garbi dago hemengo diru
gutxirekin Ekuadorren pobreentzako zerbitzu
bikainak eskaini daitezkeela. Euro batekin
haur bati egunero bazkaltzeko emango diogu.
ANTONIO
MADINA-
BEITIA:
Sinesten
dut Espiritu
Santuak
beti zerbait
daukala guri
esateko,
batez ere
besteen
bidez,
xumeen
bidez.
Antonio Madinabeitia,
a la derecha, con
Lina Pluas, agente
de pastoral de Mata
de Cacao, y Eduardo
Aguirre.
9