40. Escritos varios - Biblioteca Católica Digital
40. Escritos varios - Biblioteca Católica Digital
40. Escritos varios - Biblioteca Católica Digital
You also want an ePaper? Increase the reach of your titles
YUMPU automatically turns print PDFs into web optimized ePapers that Google loves.
230 Ochenta y tres cuestiones diversas<br />
último significa que Dios endureció el corazón del Faraón 589 ;<br />
y que ellos no aceptaron seguir reconociendo a Dios, quiere<br />
decir que ellos se hicieron dignos de ser entregados a un<br />
sentido reprobo.<br />
5. Nadie viene si antes no es llamado. En resumen, es<br />
verdad que no es del que quiere o del que se afana, sino de Dios<br />
que tiene misericordia 590 . Efectivamente, aun cuando uno con<br />
los pecados más leves o incluso hasta con los pecados más graves<br />
y muchos se hiciere digno de la misericordia de Dios por su<br />
gran sentimiento y dolor de arrepentirse, esto no es obra suya,<br />
porque, si fuese abandonado, perecería, sino que es obra de<br />
Dios que tiene misericordia, porque atiende a sus súplicas y<br />
dolores. Cierto que es poca cosa querer, si Dios no tiene misericordia.<br />
Pero Dios, que llama a la paz, no tiene misericordia si<br />
no ha precedido la voluntad 591 , porque la paz en la tierra es<br />
para los hombres que ama el Señor. Y puesto que nadie puede<br />
ni siquiera el querer si no es prevenido y llamado, bien sea<br />
íntimamente, donde ningún hombre lo ve, bien sea externamente<br />
por la predicación o por algún signo visible, resulta que Dios<br />
obra en nosotros también el mismo querer.<br />
in notitia, dedit illos Deus in reprobum sensum (Rom 1,28). Quod eos dedit<br />
ín reprobum sensum, hoc est, quod induravit cor Pharaonis (cf. Ex 4,21);<br />
[73] quod autem illi non probaverunt Deum habere in notitia, hoc est, quod<br />
digni exstiterunt qui darentur in reprobum sensum.<br />
5. Tamen verum est quia non volentis ñeque currentü, sed miserentis est<br />
De¿ (Rom 9,16). Quia etiamsi levioribus quisque peccatis, aut certe quamvis<br />
gravioribus et multis, tamen magno gemitu et dolore paenitendi, misericordia<br />
Dei dignus fuerit, non ipsius est, qui si relinqueretur, interiret, sed miserentis<br />
Dei, qui eius precibus doloribusque subvenit. Parum est enim velle, nisi Deus<br />
misereatur; sed Deus non miseretur, qui ad pacem vocat, nisi voluntas praecesserit,<br />
quia in térra pax hominibus bonae voluntatis (cf. Le 2,14). Et quoniam<br />
nec velle quisquam potest, nisi admonitus et vocatus, sive intrinsecus,<br />
ubi nullus hominum videt, sive extrinsecus per sermonem sonantem, aut per<br />
aliqua signa visibilia; efficitur ut etiam ipsum velle Deus operetur in nobis (cf.<br />
Phü 2,13). Ad illam enim cenam, quam Dominus dicit in Evangelio praepa-<br />
585 Cf. Ex 9,12.<br />
590 Cf. S. AUG., Quaest. in Simpl. 1,2,12-13.<br />
591 Cf. Ketract. 1,26,2: «Sobre lo que dice la Escritura: ¡Vamos, hombre, ¿quién eres<br />
tápara replicar a Dios? (Eccl 11,20), dije que aun cuando uno con los pecados más leves<br />
o incluso hasta con los pecados más graves, y mientras se hiciere digno de la misericordia<br />
de Dios por su gran sentimiento y dolor de arrepentirse, esto no es obra suya,<br />
porque si fuese abandonado, perecería, sino que es obra de Dios que tiene misericordia,<br />
porque atiende a sus súplicas y dolores. Cierto que es poca cosa querer, si Dios no tiene<br />
misericordia. Pero Dios, que llama a la paz, no tiene misericordia si no ha precedido<br />
la voluntad para la paz» (Quaest. 68,5). Esto lo dije después de la penitencia. Porque<br />
está también la misericordia de Dios que previene a la voluntad, la cual, si no estuviese<br />
la voluntad, no sería preparada por el Señor (Prov 8,35). A esa misericordia pertenece<br />
igualmente la misma llamada, que precede también a la fe» (cf. Ketract. l,23,2s).<br />
Cuestión 68 231<br />
En verdad, a aquella cena, que el Señor en el Evangelio<br />
afirma que tiene preparada, ni quisieron venir todos los que<br />
fueron llamados, ni aquellos que vinieron hubiesen podido<br />
venir si no fueron llamados. Por tanto, ni los que vinieron<br />
deben atribuírselo a sí mismos, ni los que no quisieron venir<br />
deben atribuirlo a otro, sino sólo a sí mismos, porque para que<br />
viniesen habían sido llamados con libre voluntad. Luego la<br />
llamada mueve la voluntad antes del mérito. Por eso también,<br />
cuando alguno se atribuye el que ha venido una vez llamado,<br />
no puede atribuirse el que ha sido llamado 592 . En cambio,<br />
quien una vez llamado no viene, así como no ha tenido mérito<br />
de premio para ser llamado, comienza también el mérito del<br />
castigo, cuando una vez llamado ha menospreciado el venir.<br />
Por eso estarán unidas estas dos cosas: Yo te cantaré, Señor, la<br />
misericordia y el juicio. A la misericordia se refiere la llamada;<br />
al juicio, la felicidad de los que una vez llamados han venido,<br />
y el castigo de los que no han querido venir. ¿Es que no sabía<br />
el Faraón todo el bien que su país había conseguido por la<br />
llegada de José? Pues el conocimiento de toda aquella historia<br />
fue su llamada para que no fuese ingrato tratando con misericordia<br />
al pueblo de Israel. En cambio, al no haber querido<br />
secundar esta llamada, sino que se ensañó cruel con aquellos<br />
a quienes debía humanidad y misericordia, mereció el castigo<br />
de que le fuese endurecido el corazón 593 , y sufriese tanta ceguera<br />
de alma que no diese crédito a tantos, tan grandes y<br />
espectaculares milagros de Dios, para que con su castigo, tanto<br />
ratam, nec omnes qui vocati sunt, venire voluerunt; ñeque illi qui venerunt,<br />
venire possent, nisi vocarentur (cf. Le 14,16). Itaque nec illi debent sibi<br />
tribuere qui venerunt, quia vocati venerunt; nec illi qui noluerunt venire,<br />
debent alteri tribuere, sed tantum sibi, quoniam ut venirent, vocati erant in<br />
libera volúntate. Vocatio ergo ante meritum voluntatem operatur. Propterea<br />
et si quisquam sibi tribuit quod venit vocatus, non sibi potest tribuere quod<br />
vocatus est. Qui autem vocatus non venit, sicut non habuit meritum praemii<br />
ut vocaretur, sic inchoat meritum supplicii cum vocatus venire neglexerit. Ita<br />
erunt dúo illa: Misericordiam et iudicium cantabo tibi, Domine (Ps 100,1). Ad<br />
misericordiam pertinet vocatio; ad iudicium pertinet beatitudo eorum qui<br />
venerunt vocati, et supplicium eorum qui venire noluerunt. Numquit ergo<br />
latebat Pharaonem quantum boni consecutae fuerint terrae illae per adventum<br />
Ioseph? (cf. Gen 41). Illius ergo rei gestae cognitio, vocatio eius fuit, ut<br />
populum Israel misericorditer tractans non esset ingratus. Quod autem huic<br />
vocationi obtemperare noluit, sed exercuit crudelitatem in eis quibus humanitas<br />
et misericordia debebatur, meruit poenam, ut induraretur illi cor, et<br />
tantam caecitatem mentís pateretur, ut tot et tantis tamque manifestis Dei<br />
Cf. S. AUG., In Rom. imperf. 7,7.<br />
Cf. Ex 7,14-12,30; 9,12.