seis poemas galegos - Consello da Cultura Galega

dorso da carta no que está redactada ten a data do 9 de novembro e podía
estar agardando a Lorca do seu regreso de América, enriba do seu despacho.
«Canzón de cuna» está escrita coa mesma letra que a anterior e os
primeiros versos apógrafos de «Danza da lúa», polo que estes textos tamén
puideron ser escritos á volta de Lorca de América191 , isto é, en 1934.
Estes autógrafos e apógrafos embarcaron con Blanco-Amor para América,
quen os conservou durante moitos anos, mentres o críticos e comentaristas
facían cábalas sobre os poemas. Coñecían os orixinais algunhas persoas
do contorno íntimo de Eduardo: os seus alumnos das clases de literatura
galega, que pasaban polo seu departamento. En contadas ocasións foron
sacados da súa casa, a non ser para ser expostos noutros ámbitos da súa
familiaridade, como ocorreu en 1959 no Centro Galego de Buenos Aires,
ante a ollada curiosa de Otero Pedrayo. Non esquezamos que o Centro
Galego era como a súa segunda casa, onde desenvolvía o seu labor galeguista.
Estes orixinais quedaron en poder, como xa se dixo, da Deputación
Provincial de Ourense, que mercou a biblioteca do escritor auriense, e foron
dados a coñecer en facsímile por Landeira Yrago en 1985.
3.3.4. Tese blancoamoriana: autoría lingüística e literaria dos Seis
poemas galegos
De novo, queremos prestar atención ó prologo que Blanco-Amor
antepón ós Seis poemas galegos, publicados na Editorial Nós en 1935.
Blanco-Amor quere deixar claro que Federico é o autor dos poemas e
reduce a súa intervención nos mesmos. Isto vai contradicir, como exporemos
máis adiante, as teses de Guerra da Cal, que si sobrevalorou a súa,
sorprendentemente despois da morte de Blanco-Amor e cando se deron a
coñecer os orixinais dos poemas, boa parte deles escritos coa súa letra.
Non nos enganemos. Eduardo coñecía perfectamente cal era o nivel
de penetración de Lorca no galego. Pasou con el moitos momentos e leu
con el tamén textos de autores portugues e galegos. A tese blancoamoriana,
máis interesante, é máis ampla e vai á cerna da cuestión, máis alá de ortografías:
Federico quedara seducido non só polo idioma, senón pola paisaxe,
a música e a literatura galegas, os amigos.
191 Aínda que, para o caso de «Danza da lúa», Lorca podería ter escrito un borrador previo,
que explicaría a vaga referencia desta poesía na entrevista de Rodríguez Lence en Buenos Aires,
sobre unha noite de lúa en Santiago. Mesmo é máis crible que a citara de memoria.
163