Descargar publicación - Eurobask

Sare transeuroparrei buruzko euskal ikuspegi bat: ingurugiroa, azpiegiturak eta burujabetasun eza
Kezkagarriagoa da oraino, EB osatzen duten Estatuen arduragabekeria legezkoak diren
babes neurriak gauzatzen ez dituztelarik. Baina, hori gerta liteke gaur egun? galde genezake.
Baiezko erantzunik besterik ez dago, ikusiko dugunez.
Arrazoiez beteriko baieztapen baten bitartez, Ludwig Krämer adituak (European Community
Treaty and Environmental Law, 1998) argi uzten du orain arte ez dela egon europar ingurugiro
politikarik, EBko Estatukideen ingurugiro politika ezberdinak baizik. Ondorioz, itzal handiko aditu
honen iritziz, ezinezkoa da EBko ingurugiroaren politikaz benetako ebaluaketarik gauzatzea,
nahiz eta arlo honetan EBko Batzordeak gero eta eskumen handiagoak izan, eta Estatukide
bakoitzaren blokeo ahalmena antzua bilakatu arren.
Krämer jaunaren kritikak erabat zentzuzkoak izateaz gain, gogoeta mamitsuekin laguntzen
gaituenez, guztiz argigarriak dira Estatu bakoitzaren ingurugiroari buruzko praktika so egiteko
eta, batez ere, harrigarriak diren ingurugiroko arauen urratze larriak ulertzeko.
Estatu espainolari dagokionez, eta ad exemplum, guztiz esanguratsuak suertatzen dira
Congreso de los Diputados delakoaren aldizkarian (199/11/10koan) irakur daitezken
baieztapenak, “Sobre la política del Gobierno relativa al cumplimiento del Derecho Comunitario
en materia de Medio Ambiente”. Azalpen honetan irakur daitezke Ministerioaren aurkako
salaketak, alde batetik (Ingurugiroko Ministeritzaren ezintasuna, inefikazia eta kaosa... “en estos
momentos en el Estado español se están efectuando obras públicas y privadas sin un marco
que regule las repercusiones de esas obras en el medio ambiente...”. Iniciativa per Catalunyako
Saura Laporta diputatua) eta, beste aldetik, Tocino Biscarolasaga Ministroaren erantzuna
(“...cinco de las directivas que incorporamos en estos tres años llevaban ya vencidas más de
tres años...las únicas (directivas) que considero incumplidas al día de hoy son la de evaluación
de impacto ambiental y la directiva conocida por sus siglas IPPC, de control integrado de la
contaminación...no hay ni un solo Estado que haya incorporado esta directiva comunitaria...”).
Krämer jaunaren kezkak ez dira funtsik gabekoak beraz. Horregatik bere liburuaren azken
oharrak bikain laburbiltzen du egungo egoera: “The risk run by the Community environmental
policy lies, in particular, in the increase in general clauses on environmental protection to which
everybody agrees, but which do not really change the actual situation”; hau da, ingurugiro
babesaren alde denok ados egon arren arazoak bere horretan darrai (3).
Zorionez, Krämerren gisako sentiberatasunik egon badago beste instituzio batzuetan ere.
Guztiz aipagarria iduritzen zaizkit, azken bost urteetan Danimarkan kokaturik dagoen Europako
Ingurugiroari buruzko Agentziak egin dituen ekarpenak. Horiei esker, neurri handi batean
bederen, bizi garen errealitate kaskarraren lekukotasuna eta ikerketen hasiera ahalbidetuak
izan dira.
Agentzia honen eragina beraz begibistan dago eta horrexegatik hain zuzen Agentzia bera
kontrolatze arren “lobby” batzuen hatzaparrak susmatzen dira jadanik. Izan ere, Agentziaren
arduradunen aldaketa garaia iritxi delarik, beren erronka zertan datzan argi dute: sinesgarriak
Las Redes Transeuropeas (RTE) y el modelo federal de la UE. Una visión desde Euskadi
ISBN: 84-7248-869-1
229