OBRAS DORS N° 1 de genièr de 1969 ... - Université de Provence

Escoti lo transistòr; audi los convidats d'Euròpa-Miegjorn van beure un còp al cafè de l'ostal o
miegjorn, sèt oras, l'ora del pataclet. Dobri la gramatica de Logofobús e liègi:
A! que lo vin es bòna causa,
Dieu que lo dona, lo benís,
s'a nòstra mòrt avèm de rausa,
anarem drech al Paradís!
Los escolans son benaüroses de trapar d'exèmples aital dins sos libres. Viri la pagina. I a una poësia
d'un qu'es a l'Acadèmia Francesa:
Quart espotit dins la batalha,
e culotat per lo pinard,
aqui penjat a la muralha,
o que siás grand, mon pichon quart!
Vint paginas plus luenh, i a de latin:
Bonum Vinum laetificat cor hominis.
Agachi la fin del libre:
lo vin embelugat dont lo mond es gelós,
lo vin que fa cantar coma los aucelons,
que pòrta lo bonur a lo que lo sap beure,
car dona l'enabans e la jòia de viure.
Ne’n pòdi pas pus; escampi lo libre de l'autre costat de la cambra quora ela intra.
— Rèn qu'un gòt! coma vòs qu'un gòt, un sol gòt, puesca me faire mal?. Aquela privacion subrana de
vin me fa mai que mai enrabiar, me dona d'enveja de cridar; me fa perdre tota dignitat.
— Aquò te fariá revenir a via a ton vici.
— Se veni pas fòl, demandarai lo divòrci tanlèu que podrai
caminar. L'indiferéncia qu'aviáu per ela se càmbia en òdi.
— Vai, qu'aquò te passarà; un jorn me diràs grand-mercé. Te'n rendes pas còmpte, mas siás en plen
mitan del plus marrit moment.
Se penja per ramassar lo transistòr qu'ai fach calar, de caire lo liech. Es tan satisfacha d'aver rason que
pòdi pas mai la susportar. Sènsa pensament, los gestes per tuar qu'ai repetits tant de còps del temps de
mon servici militar, denant èstre mercenari en Argeria, s'inscrivon naturalament dins mon còs. Balanci
mon braç e ma man dura coma un còdol pica la barra de son còl. Brami de dolor quora la matrassi
amb mas cambas reddas, mas curiosament me sèmbla que mon esperit es mai leugier. Son còs
espandit al sòl bolega pas pus, mas piqui totjorn. Una dolor que me fa venir d'aiga als uelhs me dona
de baticòrs; audi una compraira, dins lo magazin, que demanda se i a quicòm e m'esvanissi. Quora me
desvelhi, a l'entorn del liech, i a lo doctor Prudens e tres gendarmas.
Siáu pas d'aquela mena de gènts qu'an trobat la fava. Los jurats èran ni de chimaires ni de bevèires
d'aiga, mas d'òmes que bevon una golada, pèr pas refusar. Una jurada de suça-gòt m'auriá aquitat e
seriáu anat far choca dins mon ostal, ont auriáu pas pus jamai audit bramar. Una jurada d'antialcoolics
m'auriá condemnat a èstre acorchinat de la longor de la tèsta, mas denant que Deibler faguèsse son
trabalh, m'auriá donat un darrier gòt de vin. Aqueles pichons bevèires m'an engabiat per dètz ans. Dètz
ans a pantaissar de vin petonejant dins un vèire estrech...
Crestian BAILON.
DETZ POËTAS
OBRADORS pòrta testimòni sus la creacion poëtica occitana, en la prenent aquí ont es, sens pensadas
de classaments, sens tissas d'afavorir un biais o un autre de plaçar la votz, de butar los mots dins
l'escrich. Aicí son de poëmas de 1968 de:
Miquèl DECOR,