OBRAS DORS N° 1 de genièr de 1969 ... - Université de Provence

— Oi, aviáu d'autras idèas en tèsta, disi, ensajant totjorn de me desbarrassar d'aquela rompetantifla,
anavi netejar ma bicicleta.
— La netejar! ela ditz. Mas es pron netejada. Regardatz coma brilha!
— Vos sèmbla, disi, I a una dotzena de pòstes plens de pauta, que los podetz pas vèire.
— O-ben, mas aquò pòt esperar, qué? Volètz pas gastar aquel bel après-miegjorn, qué?
Aviáu pas pensat de gastar lo temps, subretot pas amb aquela passejada. Mas siáu destimborlat. Es
totjorn parier amb lo mond. Qué bela cambricòla! Vos atisan o vos flatejan fins que podètz plus los
laissar en plan. M'avisi que Dòna Mainard se facharà se li prèsti pas mon transistòr ara, e çò es la
darriera causa que vòli. Pas d'embruelhs, siáu vertadierament per la patz de l'ostal. Doncas, endòrmi
mon mal, me laissi faire.
— O, doncas, vendrai. Quora partèm?
Lo morre de Maria s'enlumina coma la glèisa a mieja-nuech per calenda quora aude aquò.
— Sul pic de tres oras, me sembla, ela ditz. Vau los dire d'èsser... e alora alucha quauque rèn darrier
ieu e doblida çò que disiá.
— Regardatz, vaquí Angèla de Nini.
Me viri e agachi al vesinat ont un tròç de filha camina: seca coma un arenc amb sas cambas lòngas, sa
rauba de nailon e sas dentèlas, sos talons auts e per sobras una capelina.
— M'agradariá d'èsser coma ela, Maria ditz, amb una voseta; parla suau per ela e non pas per ieu. La
guinchi; es aicí al costat de ieu; es tan granda que poiriàtz li manjar la sopa sus la tèsta, amb sas
espatlas coma un camalon, son morre qu'a la consisténcia d'un platàs de polenta. Compreni ço que
pènsa mas disi darèn.
— Angela se va maridar lo mes que ven.
Aquí i siám; son totas las meteissas. Se maridar e despensar los sòus d'un brave omenàs, es tot çò que
pènsan.
Maria aluca totjorn fins qu'Angela vira lo caire de l'ostal; alora coma s'aviá la babarotà, sospira.
— Vau los dire d'èsser lèst a doas oras e mieja.
Traversa l'iera. Sa rauba manjada del solelh es larga a l'esquina, mas es tenduda sus lo tafanari; pòdi
veire los cròses roges de sos genolhs.
M'avisi qu'ai acabat de trabalhar per uei; vau embarrar la bicicleta a la cròta.
Anam plan planin sus l'escorcha de Las Launas. Dòna Mainard camina denant; pòrta lo pan e lo
companatge dedins la biaça. Lo vièlh Mainard a un novèl capèl de ferpa; marca bèn. Camina de caire
sa femna; suça son cachimbau e ditz darèn. Marchi darrier amb Maria e pòrti lo transistòr. Ela s'es
cambiada; a mes una camisa e una gipa fina qu'es tan corta coma la rauba qu'aviá totara. Me demandi
se a d'autres vestiments que foguèsson pas del temps de sa primiera comunion. Per escotada, agachi
mas novèlas sabatas; son jaunas amb una sola espessa. Las ai agachadas pendènt de setmanas; ai
passat en revista totas las sabatas del magazin. N'i aviá tanbèn un parelh nègre amb de sòlas de crespa
que m'agradavan força; me cauguèt un mes pèr causir entre las doas. Mas aqueli son mai polidas amb
sas cordèlas rojas: de bònas sabatas per un auxiliar de las pòstas. Seràn melhoras quora un pauc de
novetat serà gausit. De còp, cracinan e Maria de coa d'uelh las regarda e ritz nerviosament. L'aluqui de
sota uelh e m'aluenhi d'ela; fau coma s'èri pas amb los Mainards. Vòli pas que lo mond crega que soi
lo calenhaire de Maria: ai espèr que traparem pas mos companhs de trabalh. Maria pastrolha amb sa
maire; de ressabuda, s'aflata de ieu, me turta; pòdi sentir son espatla cauda quora me tòca.
Vint minutas pus tard, arribam a Las Launas. Traversam lo vilaron e pilham la vinca, al mitan dels
prats. Soi tot sudat; quina toforassa... Aürosament, vaquí lo bòsc de serentas; sota lo brancum, fa
frescolet. A la puada, la rara s'estrechís; caminan a la coa del lop; Dòna Mainarda es denant. De còp,
s'embroncan als raigals que despassan del sòl, durs e lusents coma las venas de las mans d'un vièlh.
Lèu, nos arrestam dins una clariana; embàs se pòt vèire lo rivet, los segaires, las vacas sus lo planastèl;
ennaut, i a la cauma, de ròcas e subretot lo Monier.
— Aicí, siám bèn, Dòna Mainarda ditz; pausa la biaça sus una pèira, e se laissa calar al sòl coma dos
quintals de sabla. Lo vièlh Mainard me regarda amb l'uelh marrit; li fau passar lo transistòr. Lo pilha
dins la saca e lo duerbe; a una flaca a vos far calar los braç. S'ajaça sus lo pelós amb son aurelha a
rasis de l'aparelh coma se pensa qu'aquela causeta es tròp pichona per far de bosin.
Dòna Mainarda leva sas grolas e escarta los pels de son frònt. Puèi, se frega las mans sus la pança e
manda un regard satisfach a l'entorn.
— Deuriàm venir aquí pus sovent, ela ditz, al luec de s'estofar a Sant Bastian. Agacha Maria e ieu amb
un regard curiós. Ieu e ton paire veniàm nos calenhejar aicí. Te'n sovènes, Jòrdi?
Lo vielh Mainard assegura:
— O, e Dòna Mainard vira la tèsta e l'espincha odiosament.