Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
Een ode aan bewuster leven, creativiteit en dagen zonder haast<br />
EXTRA<br />
MINIPOSTERS<br />
& ONE LINE A<br />
DAY-BOEKJE<br />
‘In nature<br />
nothing is perfect<br />
and everything<br />
is perfect’<br />
ALICE WALKER<br />
NUMMER 5 - 2024<br />
LEVEN MET DE<br />
SEIZOENEN<br />
WAKKER WORDEN!<br />
EINDELIJK ZOMER<br />
INTERVIEW<br />
MARINA<br />
ABRAMOVIC<br />
Haar mooiste boeken ooit<br />
WEL OF NIET<br />
VLIEGEN?<br />
& MEER DILEMMA’S<br />
VAN NU<br />
I LOVE MAMA<br />
WAT EEN<br />
TATTOO JE<br />
BRENGT
56 _
Beeldreportage<br />
OOG VOOR DETAIL<br />
De New Yorkse<br />
straatfotograaf Saul<br />
Leiter breekt pas op<br />
hoge leeftijd door<br />
met zijn foto’s<br />
van alledaagse<br />
toevalligheden.<br />
Liever was hij<br />
onbekend gebleven.
40 _
Tijdgeest<br />
TIJD VOOR<br />
EEN TATTOO?<br />
Steeds meer<br />
mensen willen<br />
een tatoeage.<br />
Waar komt die<br />
wens vandaan?<br />
Journalist<br />
Jantine Jongebloed,<br />
die zelf<br />
kort geleden<br />
overstag ging,<br />
zoekt het uit.<br />
-- TEKST JANTINE JONGEBLOED ILLUSTRATIES SARAH WALSH --
Interview<br />
‘MIJN<br />
LIJF<br />
LIEGT<br />
Muzikant Joshua Nolet<br />
NOOIT’<br />
Met zijn band Chef’Special gaat het Joshua Nolet al jaren voor<br />
de wind, maar hij worstelde ook met zijn mentale gezondheid.<br />
Inmiddels luistert hij meer naar wat hij nodig heeft.<br />
-- INTERVIEW JANTINE JONGEBLOED FOTOGRAFIE DANIQUE VAN KESTEREN --<br />
_ 31
Marije van der Haar<br />
vertrok van de stad<br />
naar het platteland<br />
om in een klein<br />
huisje te gaan wonen.<br />
Maar ze kreeg spijt –<br />
en nu woont ze weer<br />
in de stad. Gewoon<br />
omdat het kan.
Inzicht<br />
Het is een wat druilerige meh-dag.<br />
Draait er misschien een fijne film?<br />
Ik kijk op de site, kies er op gevoel<br />
een uit en reserveer met mijn Cineville-pas.<br />
Een kwartier later zit ik in<br />
het filmhuis om de hoek en laat me<br />
verrassen. Onderweg naar huis blijf<br />
ik hangen in een koffietentje om mijn<br />
boek uit te lezen. Weg meh-gevoel.<br />
En dan te bedenken dat ik vijf jaar<br />
geleden dacht hier allemaal prima<br />
zonder te kunnen.<br />
Midden in het groen<br />
In 2019 had ik een droom. Ik wilde<br />
graag simpeler leven, dichter bij de<br />
natuur. Groter wonen hoefde niet –<br />
juist niet – maar ik snakte naar meer<br />
ruimte om me heen. De drempel<br />
overgaan en meteen midden in het<br />
groen zijn, dat idee. Weinig prikkels<br />
om me heen en alleen de drukte<br />
opzoeken als ik daar zelf behoefte<br />
aan had.<br />
Al van kinds af aan had ik de wens<br />
om in een minihuisje te wonen – en<br />
daar droomde ik dan altijd een wilde<br />
tuin en een veranda bij. Maar het<br />
leven kwam ertussendoor en ik<br />
woonde in verschillende steden door<br />
heel Nederland. Overal creëerde ik<br />
sluimeren. Ik greep elke vakantie<br />
aan om een huisje te boeken in the<br />
middle of nowhere. Daar mijmerde<br />
ik over een ander leven. Wat had je<br />
nou eigenlijk nodig om gelukkig te<br />
zijn? Toen ik voor het eerst iets las<br />
over tiny houses, kreeg ik kippenvel.<br />
Een huisje op wielen, met een stukje<br />
grond zonder schutting eromheen,<br />
de hele wereld als je achtertuin: dat<br />
wilde ik. Ook mijn man was enthousiast.<br />
Er kwam een moodboard, we<br />
sloten ons aan bij een initiatiefgroep<br />
in de buurt en ineens was dat nieuwe<br />
leven bijna werkelijkheid.<br />
Een tiny house werd het uiteindelijk<br />
niet (want te veel haken en ogen),<br />
maar halverwege 2019 vonden we<br />
een vakantiehuisje op de Veluwe van<br />
vijftig vierkante meter waarin je permanent<br />
mocht wonen, met een stuk<br />
grond eromheen dat ruim vijf keer zo<br />
groot was. Ik kon bijna niet geloven<br />
dat we dit echt gingen doen: ons<br />
huis verkopen en ongeveer negentig<br />
procent van onze spullen de deur<br />
uit doen. Aan de andere kant, wat<br />
hield me tegen? Ik was niet per se<br />
gebonden aan de stad waar ik<br />
woonde en ik voelde aan alles dat<br />
dit de stap was die ik wilde zetten.<br />
Dat ik voortaan twee uur heen en<br />
twee uur terug naar mijn werk<br />
moest reizen – na zes jaar freelancen<br />
had ik net weer een vaste baan –<br />
nam ik op de koop toe. En dat ik<br />
geen rijbewijs heb en dus veel<br />
afhankelijker zou worden van mijn<br />
fiets en de stoptrein, óók.<br />
De eerste barstjes<br />
Het eerste jaar was geweldig. De tuin<br />
veranderde van een kaal grasveld in<br />
een wilde tuin met bloemen in alle<br />
kleuren, er groeiden stokrozen langs<br />
ons witte huisje. Ook de felbegeerde<br />
veranda kwam er, en ’s avonds zaten<br />
we buiten te eten terwijl we de zon<br />
onder zagen gaan en de vleermuizen<br />
in de schemering rondcirkelden. Er<br />
was altijd wel een plekje waar je in<br />
de zon kon zitten, ik kon overal de<br />
horizon zien en kreeg de seizoenen<br />
een thuis, maar dat plaatje bleef meer mee. Voorheen was ik me ><br />
-- TEKST MARIJE VAN DER HAAR ILLUSTRATIES YELENA BRYKSENKOVA --
‘De keuken voelt als onze<br />
verkoelende oase, zelfs op<br />
de warmste dagen.’
Binnenkijken<br />
Liefs uit<br />
Londen<br />
Nicola Gill woont met haar<br />
man Pete en hun extended<br />
family in Zuidoost-Londen.<br />
Het huis ziet er nu classy uit,<br />
maar was een bouwval – en is<br />
vooral met koopjes ingericht.<br />
-- FOTOGRAFIE RACHAEL SMITH (LIVING INSIDE) --
118 _<br />
DE BOEKEN<br />
VAN MIJN LEVEN<br />
Welke boeken zijn kunstenaar Marina Abramović<br />
(1946) altijd bijgebleven?<br />
-- COLLAGE PAMELA CARBONELL --
Lezen
-- TEKST ROOS VAN HENNEKELER --
Maatschappij<br />
Duurzaam met de trein of voordelig<br />
met het vliegtuig? Wel of niet die<br />
nieuwe trui kopen? Journalist Roos<br />
van Hennekeler dubt en dubt, en<br />
zoekt houvast bij experts.<br />
vliegen met schuldgevoel<br />
of schaamtevrij met de trein?<br />
Het is een hot item: vliegschaamte.<br />
De vraag of het nog wel oké is om het<br />
vliegtuig te pakken, lijkt te zijn getransformeerd<br />
tot iets veel groters dan een<br />
persoonlijke keuze. Niet meer vliegen<br />
is in sommige kringen tegenwoordig<br />
bijna een status symbool geworden,<br />
terwijl wél vliegen je onmiddellijk kwetsbaar<br />
maakt voor kritiek.<br />
Vliegen is heel slecht voor het milieu,<br />
daar bestaat geen twijfel over. Een<br />
retour Amsterdam-New York is net zo<br />
schadelijk als het eten van duizend Big<br />
Macs, staat in De grote klimaatgids van<br />
De Correspondent. Niet te verdedigen<br />
dus, dat vliegen? In zijn boek Hoe gaan<br />
we dit uitleggen zegt klimaatcorrespondent<br />
Jelmer Mommers hierover:<br />
‘Het belangrijkste doel van duurzaam<br />
gedrag is niet: zuiver groen leven op<br />
individueel niveau. Het gaat ook niet<br />
om ‘beter’ zijn dan anderen of om het<br />
uitbannen van hypocrisie. De mens is<br />
nu eenmaal feilbaar, bovendien is het<br />
binnen ons huidige systeem niet eens<br />
mogelijk om geen enkele negatieve<br />
invloed op de natuur te hebben. En<br />
dus is consumptieverandering nooit<br />
genoeg. Het accent moet altijd liggen<br />
op de collectieve doorvertaling.’<br />
En die is er, volgens Mommers. ‘Elke<br />
duurzame keuze is een signaal, dat<br />
uiteindelijk kan leiden tot politieke<br />
verandering.’ Zo wordt het voor de<br />
overheid makkelijker om vliegbelasting<br />
in te voeren als steeds meer mensen<br />
bij het plannen van een reis rekening<br />
houden met de ernst van de klimaatopwarming.<br />
Als ze vaker de keuze<br />
maken om met internationale hogesnelheidstreinen<br />
te reizen, is de kans<br />
op uitbreiding van het netwerk groter.<br />
Het lijkt dus zinvoller te zijn om jezelf<br />
als een consument te zien die met<br />
eigen keuzes invloed uit kan oefenen<br />
op wat collectief mogelijk is, dan als<br />
iemand wiens persoonlijke voetafdruk<br />
groot verschil maakt in de wereldwijde<br />
milieuproblematiek. De simpele,<br />
maar ook pijnlijke, waarheid is dat we<br />
allemaal medeverantwoordelijk zijn,<br />
maar ook dat de problemen onze<br />
individuele daadkracht overstijgen.<br />
Het heeft daarom veel meer zin om<br />
te focussen op het stimuleren van<br />
collectieve veranderingen dan op zelf<br />
helemaal perfect willen zijn. Maak<br />
bijvoorbeeld een afspraak met jezelf<br />
over wanneer je de trein pakt: binnen<br />
Europa, als je maar een paar dagen<br />
weggaat of voor reizen waarbij je per<br />
trein minder dan een x-aantal uren<br />
onderweg bent. Wanneer je dan wel<br />
een keer het vliegtuig pakt, hoef je<br />
niet meteen in schuldgevoelens te<br />
vervallen: je doet wat je kunt. ><br />
_ 123
Change language