Indue Magazine Czerwiec 01/2021

Karolina
Hrynek
„PIĘKNO WEWNĘTRZNE”
Bycie fotografem kobiecym to nie tylko mój sposób na odnalezienie się z lokalnym
półświatku branżowym. To przede wszystkim moja autentyczna pasja, wynikająca przede
wszystkim z zachwytu kobietą samą w sobie. Zanim rozwinę się na ten temat, pozwólcie, że
coś Wam najpierw opowiem.
Kiedy miałam 5 lat i słyszałam, że ktoś ma 40 wiosen, to byłam przekonana, że stoi już
jedną nogą w grobie. 50 lat? To cud, że jeszcze żyje! Kiedy miałam 18 lat, to już wiedziałam,
że 40-tka nie jest aż taka odległa i że może wtedy się jeszcze nie umiera, ale na pewno jest się
już dosyć starym i zmęczonym i na nic wielkiego się już w życiu nie czeka, bo już się osiągnęło
to, co się miało osiągnąć.
Gdy byłam w wieku 30 lat dopiero zaczęłam zajmować się fotografią. Najbardziej mnie
w mojej przeszłości śmieszy to, że przez pierwsze 2-3 lata twierdziłam, że za nic w świecie nie
będę fotografowała ludzi. Drzewa, trawy, listki, cienie, kwiaty, widoki, tylko nie ludzi. Ludzie są
paskudni (nie ze względu na wygląd, ale sposób postępowania). Nie chcę mieć z nimi nic do
czynienia. Oni się nie nadają do bycia fotografowanymi, a ja się nie nadaję do fotografowania
ich. Bóg popatrzył na mnie z nieba, uśmiechnął się szelmowsko pod swoim ojcowskim wąsem
i powiedział: „Talitha! (Dziewczyneczko!) no to patrz!”
Żeby ten artykuł nie zamienił się tutaj w jakąś moją krypto-auto-biografię pragnę tylko
dopowiedzieć, że na mojej ścieżce zawodowej, na samiusieńkim jej początku, trafiłam do zakładu
fotograficznego, w którym robiłam zdjęcia do dokumentów. Kiedy już nauczyłam się nie
bać ludzi (bo to głównie ze strachu wynikała moja niechęć) zrozumiałam, że to właśnie temat
człowieka jest moim zawodowym powołaniem. I tak się zaczęło.
Sama, będąc kobietą, najlepiej rozumiem drugą kobietę jako obiekt do fotografowania
(jakkolwiek przedmiotowo to brzmi). Natomiast utrwalam je na zdjęciach nie tylko z powodu
lepszego porozumienia, fotografuję je z powodu zachwytu. Nad ciałem i duszą. Nad urodą i
pięknem – tym wewnętrzy światem, który każda kobieta ukrywa pod powiekami.
Dlaczego rozróżniam „urodę” i „piękno” ? Uroda to dla mnie tylko to, co na zewnątrz:
ładny wygląd, miła aparycja. Ale „piękno” to połączenie tego, co widać, z tym, co drzemie w
środku: sposobem bycia, doświadczeniem, powabem, relacją do innych ludzi, a skoro tak, to
można być tak samo piękną w każdym wieku! 70 lat? Wspaniale! Czy jest się wtedy kobietą
mniej, niż gdy się miało 10/20/30 lat mniej? Tak, wiem… zdarzają się takie okoliczności, które
mogą sprawić, że poczucie kobiecości zostaje z jakiegoś powodu utracone, lub co najmniej
nadwyrężone. Wiem coś o tym, sama przez to przeszłam. Ale wiem również, że to tylko
POCZUCIE! Czyli z założenia coś, co można odbudować lub naprawić. Zatem piękno kobiece
może się kryć zarówno w uśmiechu, jak i w głębokich zmarszczkach.