Dhuratë Speciale për Drilon Gashin

bënin propagandë duke thënë se ai dhe ndjekësit e tij e urrenin Pejgamberin
(sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem) dhe eulijatë, si dhe i mohonin mrekullitë e
eulijave. Disa njerëz injorantë e të njëanshëm i morën si të vërteta këto akuza
dhe kështu ata i nxitën Egjiptianët dhe Turqit që të luftonin kundër ndjekësve
të Shejkhut. Për pasojë, vendi u rrënua nga trazirat dhe lufta.
Midis forcave Turke e Egjiptiane nga njëra anë dhe forcave të Saudit në anën
tjetër u zhvillua një luftë e madhe. Kjo luftë zgjati për një kohë të gjatë (që nga
viti 1226 e deri në vitin 1233 Hixhrij). Ajo ishte një luftë e ashpër që u zhvillua
ndërmjet forcave të së pavërtetës dhe forcave të së vërtetës.
Imami Shejkh Muhamed bin ‘Abdul-Uehab u ngrit vetëm për ngadhënjimin e
Islamit, udhëzimin e njerëzve në Teuhid, refuzimin e supersticioneve dhe
bidave që kishin kapluar Islamin, vendosjen e të vërtetës me detyrim dhe
shporrjen e të pavërtetës, urdhërimin për të mirë dhe ndalimin e të keqes.
Akideja e tij ishte e njëjtë me atë të të Parëve tanë të Mirë (es-Selefus- Salih): ai
besonte në Allahun dhe në Emrat dhe Cilësitë e Tij, besonte melaiket e Tij, të
Dërguarit e Tij, Librat e Tij, Ditën e Gjykimit, Kaderin me të mirën dhe të keqen
që vjen prej tij. Ai ishte në rrugën e Imamëve të Umetit në kuptimin dhe
besimin që kishte ai për sa i pëket Teuhidit, në përkushtimin që kishte në
adhurimin e Allahut të vetëm, në besimin e Emrave dhe Cilësive të Allahut
ashtu siç i ka hije Madhështisë së Tij - pa i mohuar dhe pa i përngjasuar me
ato të krijesave. Ai besonte poashtu Ringjalljen, dhënien e Llogarisë,
Shpërblimin me Xhenet dhe Xhehenem etj, duke qenë strikt në përputhje me
Akijden e Selefëve. Për sa i përket Imanit, ai - ashtu si Selefët - besonte se
Imani shtohej e pakësohej; shtohej me bindje ndaj Allahut dhe pakësohej nga
gjynahet. Në të gjitja këto, Shejkhu ndoqi me përpikmëri të Parët tanë të Mirë
qoftë nga ana teorike ashtu edhe në anën praktike. Ai nuk devijoi kurrë nga
rruga e tyre dhe as nuk kishte besime të tija të veçanta, përveç se besimet e të
Parëve tanë të Mirë dhe Shokëve të Pejgamberit (sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem).
Shejkhu u mundua tej mase në misionin e tij duke thirrur njerëzit në besimin
dhe rrugën që sapo përmendëm, predikoi dhe luftoi derisa Feja e Allahut u bë
më e larta.
Kur i thirri njerëzit për tek Allahu apo kur urdhëronte të mirën dhe ndalonte të
keqen, ai në fakt ishte duke kryer detyrën e tij si Musliman. Kështu, Allahu i
hoqi bidatet dhe supersticionet nga Nexhdi dhe shtroi rrugën për Teuhidin dhe
thirrjen Islame në botën Muslimane nëpërmjet duarve të tij.
Prandaj, shkaqet e konfliktit midis Shejkhut dhe kundërshtarët e tij ishin të
qarta, siç i përmendëm edhe më përpara:
01. Refuzimi që bëri ai kundër Shirkut dhe thirrja për në Teuhidin e pastër e të
kulluar.