Dhuratë Speciale për Drilon Gashin

Xhubejla ishte një fshat në afërsi të varrit (të Zejd Ibnul-Khattabit). Atëherë
‘Uthmani mobilizoi një ushtri prej gjashtëqind ushtarësh dhe marrshoi drejt
varrit që ta shkatërronte tyrben. Ushtria shoqërohej nga Shejkhu.
Menjëherë sapo mbërritën tek tyrbeja, populli i Xhubejlas doli për ta mbrojtur
atë. Por kur panë Princin me ushtrinë e tij, ata hoqën dorë nga vendimi i tyre
dhe u tërhoqën. Pastaj, ishte Shejkhu ai që e shkatërroi dhe e hoqi tyrben.
Allahu e hoqi atë me duart e Shejkhut.
Le të shohim se si ishte gjendja e Nexhdit përpara ardhjes së Shejkhut dhe
arsyet e predikimit të tij:
Populli i Nexhdit ka jetuar në një gjendje që nuk mund të pranohet nga asnjë
besimtar. Atje ishte shfaqur dhe ishte përhapur mjaft Idhujtaria. Njerëzit
adhuronin varret, pemët, gurët, shpellat dhe çdo person që pretendonte se
ishte eulija [njeri i afërt tek Allahu] edhe pse ai mund të ishte ndonjë i
çmendur apo ndonjë budalla. Atje ishte përhapur gjithashtu magjia dhe falli
dhe besimi në to ishte bërë mjaft popullor. Askush nuk i kishte kundërshtuar
këto tradita përveç një pakice. Njerëzit ishin të preokupuar me mirësitë dhe
kënaqësitë e kësaj dynjaje.
Të rrallë ishin ata që ngriheshin për hir të Allahut dhe e ndihmonin Fenë e Tij.
E njëjta gjendje ishte edhe në Mekke, Medine dhe në Jemen, ku mbizotëronte
ndërtimi i tyrbeve mbi varre, kërkimi i ndihmës nga eulijatë dhe forma të tjera
të idhujtarisë. Por në Nexhd besimet dhe praktikat e idhujtarisë ishin më të
përhapura.
Në Nexhd njerëzit adhuronin objekte të ndryshme që ngriheshin mbi varre,
shpellat, pemët e deri tek njerëzit e lajthitur të cilët ata i quanin eulija. Në
Nexhd gjithashtu ishte bërë zakon lutja e xhinëve dhe kërkimi i ndihmës prej
tyre; prerja e kurbaneve për ta dhe vendosja e kurbanit në këndet e shtëpive
duke shpresuar mbrojtjen e tyre dhe duke patur frikë nga dëmi i tyre.
Kur Shejkhu e pa se njerëzit ishin fundosur në Shirk dhe se askush nuk po
shfaqte refuzimin e tij apo se askush nuk ishte i gatshëm që t’i thërriste
njerëzit për tek Allahu, ai vendosi të punonte për këtë gjë i vetëm duke patur
durim. Ai e dinte se asgjë nuk mund të arrihej pa përpjekje (Xhihad), durim
dhe vuajtje. Prandaj, ai e mundoi veten duke dhënë mësim, duke drejtuar dhe
udhëzuar njerëzit. Gjithashtu, ai u dërgoi telegrame dijetarëve duke kërkuar
përkrahjen e tyre dhe duke u kujtuar detyrën që kishin për të ndihmuar Fenë e
Allahut dhe luftimin e Shirkut dhe bestytnive [besimeve të shpikura e të
pabaza]. Shumë dijetarë nga Nexhdi, Mekka dhe Medineja e pranuan kërkesën
e tij. Poashtu dijetarë nga Jemenit dhe nga vendet e tjera u pajtuan me të dhe i
dërguan miratimin e tyre. Megjithatë, disa nga dijetarët që nuk u pajtuan me të
e kritikuan misonin e tij, e dënuan atë dhe u distancuan prej tij.