Dhuratë Speciale për Drilon Gashin

Drita e besimit shuhej nga zemra e shumë Muslimanëve, Sheriati ishte
njollosur dhe deformuar deri në atë shkallë saqë shumë Muslimanë ranë
viktimë e llojeve të ndryshme të shirkut dhe politeizmit. Ata i përshkruanin
shokë All-llahut Xheleshanuhu dhe rrëshqitnin në Xhahilijet (gjendje e
injorancës fetare) të ngjashëm me vrullin e kohës paraislamike.
Shumë Muslimanë besonin në shenjtërinë e personave të ndryshëm, të cilët,
sipas tyre, ishin n gjendje të ndërmjetësojnë për ta dhe t´u sjellin atyre dobi,
fitore, shëndet etj. Bestytnitë, përrallat dhe inovacionet (bidatet, risitë) ishin
në kulminacion. Shumë pasuri dhe mund investohej në ndërrtimin e
përmendoreve dhe përkujtimoreve të cilave ata i bënin ibadet (duke i vizituar
dhe duke u falur tek to) dhe në pragjet e të cilave ata prenin kurbane. Më
tutje, ata glorifikonin dhe u bënin ibadet drujve dhe gurëve të posaçëm. Ata
kërkonin bereqet dhe bekim nga këta "zotra" të falsifikuar. Është fakt i njohur
se, njerëzit në Bagdad, p.sh., kishin zakon të kërkojnë bereqet nga një top i
ndryshkur otoman. Ata i sjellnin fëmijët e tyre te ky top dhe bënin lutje që
fëmijët e tyre të kenë aftësi dhe tëjenë të rrjedhshëm në oratori.
Në këtë kohë, gadishulli arabik ishte i përçarë në një shkallë të madhe. Çdo
fshat kishte Emirin e vet, dhe gjendje mes këtyre fshatrave ishte në baza
armiqsore, mos ti përmendim armiqësitë e ashpërta të cilat egzistonin mes
qyteteve dhe rajoneve. Përkatësit e fiseve nomade shfrytëzonin çdo mundësi
dhe rast që ju ofrohej për t´i sulmuar dhe plaçkitur banorët e komunave dhe
qyteteve. Venkalimet dhe rrugët ishin të pasigurta dhe udhëtimi ishte përplot
rreziqe.
Nga zemra e këtij kaosi, errësie dhe çrregullsie, u dëgjua një zë, i cili thërriste
njerëzit që t´i kthehen bukurisë dhe dlirësisë së Akides, Fesë së pastër dhe
nënshtrimit të plotë ndaj All-llahut Xheleshanuhu, thërriste në Teuhid.
Ky zë ishte zëri i Sheikh Muhammed ibn Abdul Vahab - it (1115-1206 H /
1703-1791). Ai thirri në ripërtrirjen dhe ringjalljen e vlerave dhe cilësive të
vërteta të Islamit, të cilat ishin zbehur apo të mbuluara me besime dhe
praktika të falsifikuara. All-llahu Xheleshanuhu bekoi lëvizjen dhe mundin e
Sheikhut me sukses. Thirrja e tij u përhap gjerë. Numri i pasuesve të tij filloi të
rritet.
Muhammed ibn Abdul Vahabi mësoi shkencat Islame nga babai i tij, i cili ishte
gjykatës dhe dijetar i njohur. Malli (dëshira) dhe oreksi i tij për dituri e shtyri
atë që të shkoj në Medine, në regjionin e Hixhazit ku mësoi Ilm (Dituri Islame)
nga një numër i dijetarëve siç ishte Muhammed es-Sindi. Pastaj ai udhëtoi për
në Irak, ku studioi Hadith, Jurisprudencë dhe Gjuhabe. Qëllimi i tij parësorë
ishte që të udhëtoj për në Damask pas Irakut, mirëpo për shkak të rrethanave
të ndryshme nuk arriti që ta realizoj qëllimin. Andaj, ai u kthye në fshatin e tij
el-Ujjinah dhe filloi të përhapë diturinë e tij. Ai thërriste popullin e tij që të
largohen nga praktikat e gabuara dhe joautentike (jo të vërteta) fetare dhe të